"Lise son sınıfa yeni geçmiştik ve kahve diyarı yeni açıldığı için oradaki ilk günümüzdü. Biz toplanmıştık bir tek sen eksiktin o masada. Sonra sen gelince benim gözlerim sende takılı kaldı. Kalbim bi anda hızlandı." Derken bişey oldu.
Telefonlarımız çalmaya başladı ortak gruptan aranıyorduk. Ben açtım hızlıca.
"Çocuklar hepiniz burada mısınız?" Diye sordu Arya sesi titriyordu.
"Arya ne oldu?" Diye sordum yüzü korkmuş duruyordu.
"Zana..." dedi.
"Ne oldu Zana'ya?" Diye sordu Kerim.
"Zana vuruldu!" Dedi Arya korkudan ne yapacağını bilmez haldeydi.
"Nasıl vuruldu? Kim vurdu?" Diye sorular yağdırıyordular.
"Az bi bekleyin Arya neredesiniz?" Diye sordum.
"Bizim arka bahçede." Dedi "Eliz lütfen hızlı gel çok korkuyorum." Diyebildi bi tek.
"Gelicez, gelicez sen sakin ol ve beni dinle yarası nerede?" Diye sordum.
"Belinde." Dedi Arya.
"Yüz üstü mü düştü?" Diye sordum.
"Evet" anlamında kafasını sallayan Arya ile "o bölgeye baskı uygula biz mahalle içindeyiz geliyoruz!" Dedim. Ve telefonu kapattım. O sırada karşıdan araba geliyordu.
"Kerim araba geliyor nereye gidiyoruz?" Diye sordum.
"Eliz sanırım sana kötü bir haberim var." Dedi ve ben ona dönünce devam etti. "frenler tutmuyor." Dedi.
"Ne?!" Diye bağırdım.
"Tamam panik yapma şimdi yavaşlamaya çalışıcam ve sende atlayacaksın." Dedi Kerim.
"Sen ne olacaksın?" Diye sordum.
"Beni boşver atlamak için hazırlan." Dedi
"Hayır seni bırakmayacağım." Dedim.
"Eliz dediğimi yap." Dedi.
"Hayır dedim."
"Eliz bana güveniyor musun?" Diye sordu
"Kerim sana güvenip güvenmemek ile alakalı değil bu konu." dedim.
"Arya seni benkliyor. Hadi güzelim ben halledicem." sessizliğini korudum o sıra bırakamam Kerim'i.
"Eliz atlayacaksın hazırlan." Dedi yine.
"Kerim öleceksek de, güleceksek de beraber." Dedim.
"Eliz atla." Dedi Kerim.
"Ama..." diyordum ki susturdu beni.
"Aması yok Eliz beni seviyorsan şimdi atla." Dedi. Kerim'i öptüm ve kapıyı açıp atladım.
Sırt üstü beton ile buluştum o kadarda hızlı görmediğimiz için şanslıydım.
"Seni seviyorum sevgilim." Dedim kalbimi tutarak.
Hızlıca Ediz'i aradım.
"Ulaştınız mı?" Diye soran Ediz'e
"Ediz, Kerim. Kerim'in arabasının frenleri tutmuyordu beni aşağıya attı ama ne yapacak bilmiyorum sen onunla ilgilene bilir misin?" Diye sordum hızlıca.
"Ne olaylı gündü tamam onu ararım şimdi. Sen Zanaların yanına git." Dedi Ediz hızlıca bizim sokağa doğru koştum.
Sokağa vardığımda çok ıssızdı buralar.
Hızlıca Aryaların arka tarafına geçtim.
Zana yerde yatarken yanına yaklaştım. Nabzı atıyordu. Yaman'ı aradım.
"Neredesiniz?" Diye sordum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sevdalılar Mahallesi
ChickLit~Sevdalılar Mahallesi Babasız büyüyen ve ailesini yeni tanımaya çalışan çok çevreli kızımız aslında o çok yalnız. Hayat yüzüne gülmemiş. Peki hayatına girenler? Onlar bu kızın yüzünü güldürebilecek mi? Eliz Arslan'ın hikayesine hepiniz hoş geldiniz...
