Hayal | +18

29.BÖLÜM: "UNUTULAN SÖZ"

Merhabalar, yeni bir bölümle geldim. Okuyan var mıdır bilmiyorum ama olsun, yine de yazmaya devam edeceğim. Zaten şunun şurasında kitabın bitmesine ne kaldı. Birkaç bölüm sonra final yaparım. Keyifli okumalar dilerim.💖

🌙

Onur, tam uzandığı koltukta sağa doğru döneceği sırada başına doğrultulan soğuk metali hissetti. İlk başta içinde bir korku oluştu, panik yaptı ama sonra sakin olması gerektiğini kendine tembihleyip başına silah doğrultan kişi her kimse ona "Kimsin?" diye sordu bağırarak.

Can, aynı Berk'in takındığı gibi bir gülümseme takınarak konuştu. "Berk abinin selamı var. İkinizin de işini bitirmemi istedi. Ben de önce senden başlayayım dedim."

Onur alayla karışık bir kahkaha attı. İçine bir anda dolan cesaretine o da şaşırmıştı, emindi ki daha önce hiç şuan olduğundan daha cesaretli olmamıştı.

"O zaman," dedikten sonra yastığının altında her zaman hazır bulundurduğu silahını Can'a belli etmemeye özen göstererek yavaşça aldı ve ani bir hareketle diğer eline de az önce Can'ın elindeki silahı geçirmiş oldu. O bile az önce kendi yaptığı ani harekete şaşırıp kalmışken, Can'ın şaşırması gayet doğaldı. "Sen de benim selamımı söyle o Berk abine." dedikten sonra elindeki iki silahı da ona doğrulttu. Onu öldürmek değildi niyeti, katil olmayacaktı elbette, onu korkutmaya çalışıyordu sadece.

Can, kendini kapana kısılmış bir fare misali çaresiz hissederken Onur yüzündeki o alaycı gülümsemeyi takınmaya devam etti. Can kendi kendine, ben geri adım atmam, atamam, dedikten sonra Onur'a doğru bir hamle yapıp elindeki silahların hiç değilse birini almaya çalıştı.

Tam o sırada, o boğuşmanın arasında bir silah sesi duyuldu. Onur, sağ elindeki kendi silahıyla o boğuşmanın içinde yanlışlıkla Can'ın ayağına sıkmıştı. Tam o sırada yukarı kattan yere düşme sesine benzer bir ses işitildi, öyleydi de zaten. Can acı içinde yere yığılıp eliyle kanayan ayağını tutarken Onur onu orada, o hâlde bırakarak üst kata çıktı. Telaşla Hayal'in odasına doğru koştu, kapıyı açar açmaz yerdeki Hayal'i görünce iyice telaşlandı.

Hemen yere eğilip nabzını kontrol etti, Hayal'in nabzı normaldi, bayılmış olmalıydı. Aşağıdan gelen Can'ın inlemelerini duyunca yüzündeki gülümsemeye engel olamadı ama bu gülümseme aniden silindi, çünkü sevdiği kadın şuanda baygındı ve önce onu kendine getirmeli, ayıltmalıydı.

"Hayal, iyi misin? Aç gözlerini, lütfen... Güzelim, iyi misin? Beni duyuyorsan elimi sık."

Hayal'den herhangi bir tepki gelmeyince daha çok panikledi, hemen onu az önce kalktığı yatağına yatırıp komodinin üzerindeki kolonyayı kendi avucuna döktü, ardından Hayal'in burnuna koklattı. Hayal bir süre sonra giderek ayılmıştı.

"Ne oldu bana?" olmuştu ilk sözü. Aşağı kattan gelen inlemeleri ve bu inlemelerin arasına karışan küfür seslerini duyunca Onur'a ne oluyor, der gibi baktı.

"Boş ver onu şimdi." dedi Onur. "Sen iyi misin? Onu söyle bana önce. Hiçbir şey senden önemli değil."

Hayal konuşmasa da başını iyi olduğunu belli etmek istercesine aşağı yukarı salladı. 

"Peki. Neden bayıldın?"

Hayal biraz hafızasını zorlayınca hatırladı neden bayıldığını.

"Bir kabus gördüm Onur, çok kötü bir kabus... Berk... seni... gözümün önünde..." Tam o sırada istemsizce akmaya başladı göz yaşları. Onur hızlıca Hayal'in göz yaşlarını silip konuştu.

"Bana verdiğin sözü defalarca kez unuttun, çiğnedin Hayal..." dediğinde Hayal ona şaşkınca baktı. Onur'un ne demeye çalıştığını anlayamıyordu, ne sözünden bahsediyordu? "Ama ben sana şimdi hatırlatıyorum ve rica ediyorum, lütfen bir daha unutma. Tanıştığımız ilk gün bana 'Ağlamayacağım, ağlamayacaksın, ağlamayacağız.' demiştin, bu savaşı ağlayarak devam ettiremeyeceğimi demeye getirmiştin. Şimdi ise kollarımın arasında ağlıyorsun. Üstelik dediğim gibi, bu sözü defalarca kez çiğnedin, unuttun. Benimse bir an olsun aklımdan çıkmadı ve ben sözümü tuttum. Çok oldu sana olan sözümü tutmayı bırakacağımı düşündüğüm anlar, ama asla kendimi bırakmadım. Çünkü sevdiğim kadına vermiştim ben o sözü, herhangi bir yabancıya değil."