'KÜFÜR VE YETİŞKİN UNSUR İÇERİR!'
Genç kız titreyen ve terleyen ellerini üstündeki gelinliğin eteğine sürdü. Lakin sürdükçe daha beter oluyordu sanki. Kalbi göğsünden çıkıp fırlayacakmış gibi atıyor ve ağzı dili kuruyordu.
Yirmi altısında olan adam...
NOT: KİTAPTA GEÇEN KİŞİ VE OLAYLAR TAMAMEN HAYAL ÜRÜNÜDÜR.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Genç adam elinde olan kalemi bıraktı ve ayağa kalktı. Epey yorulmuştu bugün, tüm gün çalışanlara yardım ettiği yetmezmiş gibi bir de fabrikaya gelip küçük kardeşinin beceremediği işleri hallediyordu.
Küçük kardeşi Baran her daim olduğu gibi kafasına buyruk hareket etmiş ve tüm işleri bozmuştu. Karan geceler boyu ortanca kardeşi Mehmet ile çalışmış didinmiş idi. Tam sonuna geldikleri vakit ise işleri devralmak isteyen Baran bozmuştu her şeyi. O yüzdendi ki, Karan ve Mehmet bir haftadır yine gece gündüz çalışmış tekrar eskisi gibi halletmişlerdi işleri.
Babaları Kazım Bey, küçük oğulları da yol yordam öğrensin diye izin verdirmişti. Lakin olmamıştı yine... Baran'ın hamurunda çalışmak yoktu. Bunu yine kötü bir tecrübe ile öğrenmiş oldular. Artık değil Baran'ı fabrikaya getirmek, kapısından dahi geçirtmeyecekti. Bıraktığı okuluna geri gönderecekti.
"Oh be! Çok şükür bitti. Amma bende bittim be ağabey." Yakınan Mehmet ayaklanmış ve yorulan bedenini rahatlamaya çalışıyordu.
Karan, "Öyle öyle... Baran efendinin bozduğu işleri hep olduğu gibi biz hallediyoruz. Ancak artık asla babamı dinlemem. Baran katiyen gelmeyecek buraya bir daha." dedikten sonra o da ayaklanmıştı.
Birlikte odadan çıkmış ve fabrikadan ayrılmışlardı.
Artık akşamın yerini geceye bıraktığı vakit, iki katlı kocaman konağın önüne gelip arabayı park etti Mehmet. Genelde Karan kullanırdı ancak, çok yorgun olmuş olacak ki Mehmet kullanıyordu. Kapalı gözlerini aralayıp indi arabadan Karan. Ardından iki kardeş evlerine girmişti. Geç olduğu için herkes uykuda idi. İki kişi hariç, biri anneleri Sakine Hanımdı. Oğulları gelmeden mümkünatı yok gözüne uyku girmezdi kadının.
Bir diğeri ise kocasını bekleyen bir kadındı. O da her ne kadar umursamıyor gibi gözükse de, kocası gelmeden uyku haramdı ona.
Sakine Hanım gece vakti en nihayetinde işten dönen oğullarını karşıladı. "Hoş geldiniz gözümün nurları!" Sevgi ve samimiyet ile konuştu.
"Hoş gördük Sakine Hanım." diyen Karan annesinin başına bir öpücük kondurdu ve küçük bedenini kolları arasına aldı. Allah şahitti ki, anasını çok seviyordu genç adam. Bu dünyada en kıymetlileri annesi Sakine Hanım ve kız kardeşleri idi. En büyük ablası Hasret evlenip barklanmış olsa dahi, her daim görmeye gider ve bunu hiç aksatmazdı Karan.
