'KÜFÜR VE YETİŞKİN UNSUR İÇERİR!'
Genç kız titreyen ve terleyen ellerini üstündeki gelinliğin eteğine sürdü. Lakin sürdükçe daha beter oluyordu sanki. Kalbi göğsünden çıkıp fırlayacakmış gibi atıyor ve ağzı dili kuruyordu.
Yirmi altısında olan adam...
Yeni bölümden herkese selamlar! Umarım beğeneceğiniz bir bölüm olur.
Keyifli okumalar...
'Ne kadar çok yorum ve oy gelirse, yeni bölümler o kadar hızlı gelecek sevgili okurlarım.'
NOT: KİTAPTA GEÇEN KİŞİ VE OLAYLAR TAMAMEN HAYAL ÜRÜNÜDÜR.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İnsanın hayatı söz konusu iken bazen elinden bir şey gelemeyebiliyordu. Bir kelam demeye veyahut yapmaya hakkı yoktu. Bu kendi hayatı idi. Lakin kendi hayatı için dahi bir şey demeye hakkı yoktu. Bazıları zaten onun için olması gerekeni söylemiş ve konu kapanmıştı böylelikle. (!)
Leyla elinden bir şeyin gelemeyişi ile kahroluyordu adeta. Göz göre göre evlendirilecekti ve istemiyorum demeye hakkı bile yoktu. Yaşından dolayı istemezler diye düşünmüştü lakin, babası bunun hal çaresini de bulmuştu. Önceden nüfusa gidip yaşını büyütecekti. Bunu bile yapacaktı işte. Yirmi yaşında gösterecekti, halen on yedi yaşındaki kızını.
Leyla olanlara inanamıyor ve bedeni bunu kaldıramıyordu. Ne isterken, ne oluyordu. Hayat işte...
Dolabında olan siyah elbiseyi üstüne geçirmiş, saçlarını tarayıp bir kısmını örüp arkada birleştirmişti. Yapmak istemese dahi babası kesin bir dille tehdidini yapmış ve genç kız da el mahkum çeki düzen veriyordu kendine. İçi kan ağlaya ağlaya...
"Abla çok güzelsin." Suzan ağlamaktan gözleri kızarmış olsa da, ablasının güzelliğini dile getirmekten kendini alıkoyamadı. Doğruya doğru, ablası çok güzeldi. Hep ona özenir ve hep onu örnek alırdı genç kız.
Acı bir tebessüm eşliğinde yanıt verdi kardeşine Leyla. "Sen daha güzelsin canımın içi."
Suzan bu yanıta gülümsemiş ve ablasına sarılmıştı. "Abla yalvarırım beni, annemi bırakıp gitme. Sensiz ben ne yaparım?! Gelenlerle konuşurum ablamı benden almayın diye."
"Hayır Suzan böyle bir şey yapmayacaksın. Babam çok kızar. Hem belki yaşımın küçük olduğunu anlar ve istemezler beni. O da olmazsa hep görmeye gelirim sizi." Bir umut konuşmuştu Leyla ancak biliyordu içinden bir ses bu evlilik olacak diyordu.
"İnşaAllah ablam." diyen genç kız ablasını bırakmış ve geri çekilmişti.
Leyla da son hazırlıklarını tamamlamış ve Suzan ile birlikte odadan çıkmışlardı. Bakalım onu neler bekliyordu?
***
Karan tüm gece fabrikada kalmış ve geceyi sabahlamıştı. Heybetli bedeninin her tarafı tutulmuştu. Eh tüm gece çalışıp, sonrada rahatsız olduğu belli olan ikili koltuğa atmıştı kendini. Dolayısı ile ağrıyordu her bir yeri. İçinden küfür ede ede fabrikadan çıkmış ve arabaya binip en nihayetinde eve gelmişti.
