Yalnız bir adamdı o, düşüncelerinin kırıkları her yalnız kalışında birer birer ruhuna batardı. Güzeldi. Gece rengindeki saçlarına inat her bir tebessümün de etrafındakilere gün doğumunu yaşatırdı. Annesi gibi olmak istemediğini söylerdi hep. Bunun korkusuyla aylar hatta yıllar geçirirdi. Kendisini hiç bir yere ait hissetmez ve kendini sürekli bir arayış içinde bulurdu. Sürekli gülümserdi. İnsanların garibine giderdi bu durum. Ama kimse onun gülümsemezse delireceği ihtimalini bilmezdi. Hayatta kalma biçimi olmuştu sürekli tebessüm etmek.
Ruhu kan revandı. İçinde, bir kuytu köşede büyümeyi reddeden küçük bir çocuk vardı.
En çok zamandan ve gelecekten korkardı. Sevmezdi belisiz şeyleri. Korkuturdu onu.
Uyumak için bir ton aptal ilaça ihtiyaç duyar bunun garip hüznünü her gece yaşardı.
Kelimeler önemsizdi. Zaman değersiz. Duygular kaybolmuştu. Umutlar bir hiç. Yaşamaya çalışıyordu sadece nefes alarak. Unutmaya çabalıyordu her nefesinin, her gülüşünün zihnindeki karelerini. Söndürmeye uğraşıyordu içindeki yangını, sulamayı amaçlıyordu solgun bir çiçek gibi, ölmeyi hak etmeyen ruhunu...
"Appa, neden ağlıyorsun?"
"Ağlamıyorum."
"Appa."
"Söyle bebeğim."
"Ağlama. Kalbim ağrıyor."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Dark Paradise || Namjin
FanfictionÜniversitede zorbalık gören Omega Kim Seokjin, uğradığı tecavüz nedeniyle hamile kalır. Hem okulu bırakmak zorunda kalır, hem de annesinin ısrarıyla çocuğunu doğurmak. Hesaba katmadığı tek şey, üniversite öğrencisi Kim Namjoon'un ona aşık olacağıdı...
