Dark Paradise || Namjin

Ait

"Ne yapmaya çalışıyorsun!"

Namjoon kaşlarını çatarak baktı omegaya. İlk defa bu kadar öfkeli görüyordu onu. Dudakları büzmüş, narin boynu kızarmıştı.

"Ne oluy-"

"Yoongi'ye neden vurdun?"

Duyduğu şeyle kaşlarını çattı. Buraya kadar onu korumak için mi gelmişti?

"Seokjin buraya kadar bunun için mi geldin?"

Seokjin dolgun dudaklarını ısırıp gözlerini kapattı. Omega sakin kalmaya çalışıyor gibiydi. Bu öfkesinin sebebi belliydi. Yoongi hayatında önemli bir yere sahipti. Onu anlayan, dinleyen kaç kişi vardı ki zaten? Seokjin onu da kaybederse ne yapardı? Kime ağlardı?

Kaybetme korkusu vardı. Hayatında konuşabildiği tek insanı kaybetme korkusu.

"Yoongi benim için önemli biri. Evet buraya kadar bir yumruk için geldim. Bir daha sakın ona yaklaşma."

Namjoon ne diyeceğini bilmiyordu. Her şey birden daha kötüye gidiyordu sanki. Yaklaştığını sandığı omegadan çok uzaktı.

"Hak etmeseydi vurmazdım."

"Hak ettiyse de vuramazsın!"

"Bana gelip senin ona ait olduğunu söyleyemez!"

"Ben kimseye ait değilim ki zaten!" Sözcükler ağzından sitemle çıkmıştı. "Ben bu hayata bile ait değilim, Namjoon. Gerçekten neyden, hangi aitlikten bahsediyorsun? Sana mı aitim? Bunu hangi cüretle söylüyorsun?"

Sözcükler birer birer işliyordu kalbine alfanın.

"Sana olan sevgimi bilmiyormuş gibi konuşabiliyor musun hala? Bir sene oldu Seokjin. Sence senin bir başkasına olan sevgini ben kaldırabilir miyim?"

Seokjin biliyordu. Namjoon'un alfası bir yerde patlayacaktı. O zaman ne yapardı bilmiyordu fakat, zaten şu anda da ne yapacağını bilmiyordu.

"Yapma." Dedi omega daha sakin bir şekilde. "Ne kendine, ne de bana yapma şunu. Kendi yoluna git. Kendine birisini, sana layık olacak bir omega bul. Benim omegam sana ait değil." Titredi Seokjin. "Biz birbirimize ait değiliz yapma artık."

Namjoon daha ne kadar çabalayabileceğini sordu kendine. Daha ne yapabilirdi. Ne kadar sonunu görmediği kuyuya inebilirdi.

"Gerçekten, hiç mi istemiyorsun beni?"

Seokjin bu soruyu ölene kadar ne duymak, ne de cevaplamak isterdi.

"İstemiyorum. Birbirimize göre değiliz."

Sorular ne kadar acıtıyorsa, cevapları da bir o kadar acıtıyordu.

Yutkundu Namjoon. Kapısına kadar gelmesinin sebebi onu yerle bir etmek içinmiş meğer.

"Hava kararıyor. Git Seokjin."

Diyebileceği tek şey buydu. Arkasını döndü ve eve girdi. İlk defa omegaya sırtını döndü. Bir daha ne zaman ona yüzünü dönerdi, bilmiyordu alfa.

Sonrası beklenmedikti. Namjoon yemiyor, içmiyor ve vaktinin çoğunu spor salonunda ya da atölyede harcıyordu. Annesi endişeliydi. Arkadaşları endişeliydi.

Uzakta da olsa, Seokjin de endişeliydi.

Hata mı yaptım diye her gece düşünüyordu. Narea'nın saçlarını okşarken tavana baktığında aklında hep son konuşmaları canlanıyordu. Onu kırdığının farkındaydı.

Fakat omega yanı hep diyordu, böyle bir alfaya layık değilsin.

Günler geçti. İkili birbirini görmedi. Konuşmadı. Bir doğrunun üstünde yanyanayken, sanki her gün daha çok uzaklaştılar. Seokjin fark etti. Garip bir düzen içindeydi.

Taehyung ise sürekli Namjoon ile beraberdi. Farklı konular açmaya çalışıyor, kafasını dağıtmaya çalışıyordu. Bilmiyordu ki Namjoon uyurken bile Seokjin'le beraberdi.

Konuşmayı keseli iki hafta olmuşken, Moon Ga Seokjin'in karşısına belirdi.

"Aranızdan çekileceğim."

Seokjin anlamsız gözlerle baktı kıza.

"Namjoon senden başkasıyla yapamaz." Yutkundu kız. "ben onu ne kadar istesem de, ona aşık olsam da, onun alfası, senin omegana ait. Bunu hiç kimse değiştiremez. Aranızdan çekileceğim."

Hızlı ve kısa bir konuşmaydı. Moon Ga başka bir şey söylemeden, koşar adımlarla okulda insanların arasına karışmış, Seokjin'i derin düşüncelerine mahkum etmişti.