Tainted Series#6 : HIDING FROM THE BILLIONAIRE (Calyx Zachary Villegas) Comp

Chapter 22

Isla Aurora...

Malalim na ang gabi. Dama ko ang hampas ng malamig na hangin habang nakatayo ako sa balcony ng aking bahay paharap sa dalampasigan. Sa kalayuan, tanaw ko ang hampas ng alon mula sa liwanag ng buwan na siyang nagbibigay ilaw sa madilim na gabi.

Ilang taon na ba ang nakalipas? Lima? Anim? Pito? Hindi ko na matandaan. I lost count...

Its been a while.

Isang buntong hininga ang aking pinakawalan ng maramdaman ko ang paninikip ng aking dibdib. Kaya bago pa ako malunod sa mapait alaala ng nakaraan mabilis kong sinimsim ang alak na nasa aking harapan at napapikit ako ng gumuhit ang anghang nito sa aking lalamunan.

Sinuklay ko ang maiksi kong buhok gamit ang aking mga daliri habang nakatingala at hinayaan ang sariling yakapin ng malamig na hanging panggabi.

Oh I miss this...

I miss the scent of fresh air, I miss the sound of the waves crashing to the shores, I miss the simple life, I miss everything.

I closed my eyes and smiled bitterly as the cold sea breeze touched my face. 

Architect Calyx Zachary Villegas...

Ito ba ang paraan ng tadhana para salubungin ang pagbabalik ko?

Gusto kong magmura. Gusto kong sumigaw. Gusto kong magwala. Pero para saan pa?

Kung gagawin ko yun parang pinakita ko lang din sa kanya na hindi ko pa ako naka move-on. Na hanggang ngayon hindi ko pa rin nakalimutan ang ginawa niya sa akin noon.

No! I will not give him the satisfaction to see me in pain again. Never!

Hindi ako nagpakahirap para maging doktor para lang payagan siyang makitang nasasaktan pa rin ako. I regret knowing him. He was s the biggest mistake of my life. He's not worthy of my tears.

Hindi na ako ang mataba, gusgusin, nerd at pangit na babaeng ginamit niya lang noon. I am more than that. I know my worth now. I know who's true and not.

I already had enough pain and that would be the last...

No one can hurt me without my consent.

No one!

Even him!

After Nana left the room, tumayo ako ulit at muling lumabas sa terrace. Pakiramdam ko muling naninikip ang dibdib ko at kailangan kong lumanghap ng hangin. Pero mas bumigat pa ang pakiramdam ko pagtama ng hangin sa aking balat.

I am tired and exhausted. Hanggang sa hindi ko namalayang umiiyak na pala ako. I hate this I should not be feeling this. I should be numb. 

"Bakit ba ako umiiyak?" Hindi dapat ako umiiyak. For heaven's sake it's been ages Myra Gwy. Akala ko ba naka move on ka na? Isang recipe lang muli ka na namang nagkakaganyan? But it's  not a simple recipe, para sa akin yun eh. Alam kong akin yun, ginawa niya yun para sa akin...sa amin.

Tumingala ako para pigilan ang luha pero patuloy itong nagilid sa aking pisngi. Para itong gripo na ayaw paawat sa pagtulo. 

Humawak ako sa barandilya para kumuha ng lakas. Pigil ko ang sariling mapahikbi dahil gabi na at baka marinig ako nila Nana pero gaano ko man pigilan ang sarili may kumawala pa rin mga hikbi hanggang sa tuluyan na nga akong umiyak. 

Why I am still hurting? 

I am now catching my breath, nahihirapan na akong huminga dahil sa labis na pag-iyak. 

Kung sana may mapagsabihan ako. Kung sana andito ang mga magulang ko. 

"Nanay, Tatay...ang sakit ng puso ko. Nasasaktan si baby langga. Nasasaktan pa rin ako nanay, tatay."