Φόρεσε το πρώτο φόρεμα που βρήκε μπροστά της, τυλίχτηκε με το σάλι της και με τον ιατρικό φάκελο στο χέρι βγήκε στο δρόμο. Έτρεχε σαν τρελή, αψηφώντας το τσουχτερό κρύο,τις φοβίες της και τη δυσκινησία που της προκαλούσε η εγκυμοσύνη. Δεν έβλεπε τίποτα στο διάβα της. Άνοιξε την πόρτα του σχολείου και όρμησε μέσα. Όταν 12 ζευγάρια παιδικά μάτια στράφηκαν κατά πάνω της , κατάλαβε τι έκανε. Ο Λάμπρος τρομαγμένος πήγε κοντά της και την έβγαλε στον προθάλαμο. Πριν προλάβει να της πει λέξη, έπεσε στην αγκαλιά του και τον έσφιξε δυνατά πάνω της.
~Αγαπη μου, ψυχή μου, είχες δίκιο φώναζε χωρίς να ξεκολλάει από το κορμί του.
Τον αιφνιδίασε, έμεινε ακίνητος να την παρατηρεί. Με χρονοκαθυστερηση την έκλεισε και αυτός στην αγκαλιά του.
~Κοριτσι μου,τι λες; Δεν καταλαβαίνω.
Πριν ξεστομίσει λέξη, παιδικές φωνές τους διέκοψαν.
~Δασκαλε,να φύγουμε;; Τελειώσαμε;, ρωτούσαν τα πιτσιρίκια που δεν κρατιόταν για το μεσημεριανό παιχνίδι στην πλατεία.
~Λενιω μου,μπες για λίγο στη μικρή βοηθητική αίθουσα,σε παρακαλώ,να παραδώσω τα παιδιά στις μαμάδες τους και έρχομαι.
Βγήκε απρόθυμα από την αγκαλιά του και υπάκουσε. Δύο τρία λεπτά μέσα στην αίθουσα της φάνηκαν αιώνες. Οι χάρτες και τα στολίδια που υπήρχαν τριγύρω δεν κατάφεραν να της τραβήξουν την προσοχή. Μπήκε μέσα, δειλά και την κοίταξε με απορία.
~Λενιω μου είσαι καλά; Τι συμβαίνει; Ήρθες ως εδώ; Με αγκάλιασες; Μου λες πως έχω δίκιο; Έγιναν όλα αυτά ή τα φαντάστηκα; Εξήγησε μου, ψυχή μου.
Τον πλησίασε γλυκά και κρύφτηκε ξανά στην αγκαλιά του. Αυτή τη φορά ήταν προετοιμασμενος, ανταποκρίθηκε αμέσως στο άγγιγμα της.
~Ειχες δίκιο, αγάπη μου, είναι δικό σου,του είπε με την πιο μελισταλαχτη χροιά της και έφερε το χέρι του στην κοιλιά της.
~Ελενη,τι λες; Το μωρό; Τι; Δικό μου; Πώς το έμαθες;
~Σημερα τακτοποιούσα τις εξετάσεις του μωρού αλλά μου έλειπε το τελευταίο καρδιογράφημα. Φοβήθηκα πως κάτι μου έκρυψαν και έψαξα όλο το σπίτι για να το βρω. Σε ένα παλιό σακάκι του βρήκα αυτό το φάκελο.
Έβγαλε από την τσέπη της το "τρόπαιο" και του το έδωσε. Το άνοιξε βιαστικά και άρχισε να το διαβάζει. Ακόμα και αυτή τη στιγμή τα σώματα τους δεν ξεκολλούσαν. Τα χέρια της ήταν "κλειδωμένα" στη μέση του ,το κεφάλι γερμένο πάνω στο στήθος του. Εκείνος με το ένα χέρι την κρατούσε στην αγκαλιά του και χάιδευε τη ράχη της και με το άλλο κρατούσε και διάβαζε το έγγραφο.Ιδιωτικη Ανδρολογικη Κλινική Γεωργίου Νικολαιδη
Κηφισίας 86, Αθήναι
16/07/1957
ESTÁS LEYENDO
Η ΜΟΙΡΑ 🧶
FanficΜια σχέση που έπρεπε να κρατήσει, διαλύθηκε. Δύο γάμοι που δεν έπρεπε να γίνουν, έγιναν. Ένα μωρό, δύο πατεράδες, πολλοί νεκροί και πάνω απ' όλα ο έρωτας,ο ανυπέρβλητος και απόλυτος.