Η ΜΟΙΡΑ 🧶

Στην Αθήνα

Πιασμένοι χέρι χέρι βγήκαν απ' το δικηγορικό γραφείο του Παπαδόπουλου. Τα δάχτυλα τους είχαν ιδρώσει από το σφίξιμο, δεν αποχωρίστηκαν στιγμή. Ένιωθε το τρέμουλο και τον πανικό της, δε μπορούσε να την αφήσει.
Περπατούσε πλάι του αμίλητη. Το βλέμμα της είχε σκοτεινιάσει, ήταν θέμα χρόνου να αρχίσει η βροχή.
Διέσχιζαν το πάρκο Αλκαζάρ, εκείνη χαμένη στις σκέψεις της και εκείνος χαμένος στη θλίψη της.

Σταμάτησε απότομα μπροστά σε ένα παγκάκι, πλάι στη λιμνούλα και την τράβηξε κοντά του.
~Λενιώ μου, τι έχεις καρδούλα μου; Γιατί είσαι έτσι; Ο δικηγόρος ήταν σχεδόν βεβαίως που η υπόθεση θα κλείσει υπέρ μας. Δε χάρηκες;
~Χάρηκα, φυσικά χάρηκα, απάντησε δειλά.
~Τοτε γιατί είσαι έτσι μάτια μου;
Γύρισε και τον κοίταξε με τα μεγάλα μάτια της γεμάτα θλίψη και παράπονο. Στην πρώτη λέξη που ξεστόμισε, δάκρυα άρχισαν να κυλούν στο πρόσωπο της.
~Τον είδες πως με κοιτούσε όταν λέγαμε την ιστορία μας; Σα να ήμουν πόρνη,μια τσουλα που με άλλον παντρεύτηκε και με άλλον έμεινε έγκυος. Και το χειρότερο είναι πως είχε δίκιο, Λάμπρο. Εμείς τα χουμε ωραιοποιησει στο μυαλό μας, αλλά για όλο τον κόσμο δεν είμαι τίποτα παραπάνω από αυτό.
~Ακους τι λες; Για ποια μιλάς Ελένη; Γιατί για σένα αποκλείεται. Ο δικηγόρος δεν έχει ιδέα τι είσαι και τι ήσουν εσύ για μένα. Ούτε τι σήμαινα εγώ για σένα. Ούτε τι σχέση είχαμε οι δύο μας μια ολόκληρη ζωή. Δεν έχει ιδέα τι πέρασες στο πλευρό αυτού του ανθρώπου ούτε τι δυσκολίες συναντήσαμε. Ποιος λοιπόν μπορεί να σε κρίνει τόσο αυστηρά χωρίς να σε ξέρει;
~Ολοι Λάμπρο, όλοι. Όποιος ακούσει την ιστορία μας, αυτό θα σκεφτεί. Ακόμα και στη δίκη.
~Οι δικαστές, Λενιώ μου, θα μελετήσουν τα δεδομένα και θα βγάλουν ένα πόρισμα για την πατρότητα του παιδιού και μόνο. Όλα τα υπόλοιπα είναι κουτσομπολιό και δεν τους αφορούν. Πίστεψέ με, έχουν ακούσει πολύ πιο περίπλοκες ιστορίες από τη δική μας στην καριέρα τους.
~Δε με παρηγορεί το γεγονός ότι υπάρχουν και πιο πρόστυχες γυναίκες από μένα.
~Σταματα να το κάνεις αυτό, σε παρακαλώ, σταματά. Αδικείς και τον εαυτό σου και τη σχέση μας. Και βαραινεις την ψυχή σου με κάτι που πλέον δεν αφορά κανέναν.
~Εχεις σκεφτεί ποτέ πως θα αντιδράσει η Ευγενία όταν τα μάθει όλα αυτά; Γιατί θα τα μάθει, Λάμπρο. Ζούμε σε ένα μικρό χωριό, όλο και θα βρεθεί κάποιος κακοθελητης. Τι θα της πούμε τότε; Πώς θα γιατρέψουμε την πληγή της;

Του μιλούσε με ένταση, τα χαρακτηριστικά του προσώπου της είχαν αλλοιωθεί από τον πόνο, τα μάτια της είχαν πρηστεί από το κλάμα. Είχε μήνες να τη δει τόσο πικραμένη. Για την ακρίβεια, δεν την είχε δει ποτέ τόσο απογοητευμένη και διαλυμένη. Ούτε στις χειρότερες στιγμές τους.
Την τράβηξε απαλά από το μπράτσο και την έκλεισε στην αγκαλιά του. Προσπαθούσε με την επαφή των κορμιων τους και το άγγιγμα του να ηρεμήσει την ανταριασμενη ψυχή της. Αλλά ήταν μάταιο.