21 ❧ Birisi bana benim olmayan şeylerden uzak durmamı söyledi. Ama o da beni seviyorsa zaten benim olmaz mı?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
J
ennie, gözlerinin önüne gelen sarı ve kahverengi karşımı saç tutamlarını kulağının arkasına sıkıştırdı. Belki de saatlerdir bu rahat ama tanıdık olmayan yatağın ucunda her an kalkıp gidebilecekmiş gibi oturuyordu. İçinde bulunduğu oda oldukça basitti. Bir yatak, bir masa ile sandalye ve içi tamamen boş olan iki kapaklı bir dolaptan başka bir şey yoktu. Genç kız, odada en azından bir saat olmasını dilerdi. Böylece ne kadar zaman boyunca kendini sakinleştirmeye çalışıp da başarılı olamadığını görmüş olurdu. Adrenalinin bir türlü kanından uzaklaşmadığını, tüm hücrelerini bir saldırı varmış gibi sıkı sıkıya uyardığını hissedebiliyordu. Kalbi boğazına dek yükselirmiş gibi gürültülü atıyor, ara sıra üzerinde oturduğu yatağın kenarındaki battaniyeyi elinin arasına alıp panikle sıkıştırmasına sebep oluyordu.
Anksiyeteden kaçmaya çalışmak kolaydı, tabii bu Jennie'nin eski hayatı için geçerliydi belki de, ancak anksiyete ruhunuzu ele geçirdiğinde geçmesini beklemekten başka yapabileceğiniz pek bir şey yoktu. Belki, biraz temiz hava iyi gelirdi ama kapısı ve penceresi kilitli bu odada ondan biraz bile yoktu. Birkaç dakika sonra, Jennie'nin yine nefes alamıyor gibi hissedip tırnaklarını avuç içine geçirdiği bir zaman diliminde, kapı yavaşça tıklandı. Bu tıklatış önce Jennie'nin hızla yerinde sıçramasına sebep olmuştu. Çok uzun dakikalardır kendi nefes alış veriş seslerinden başka bir şey duymuyordu bu yüzden bu küçük tıkırtı bir bomba kadar sesli gelmişti kulağına. Sonra, kaşlarını çattı. Dışarıdaki her kimse neden kapıyı tıklatıyordu ki? Kapı zaten dışarıdan kilitliydi, kalkıp açabilmesi mümkün değildi.
Çok geçmeden dışarıdan kalın bir erkek sesi duyuldu. "İçeriye giriyorum, haber vermek istedim." Belli ki Jennie'nin rahatsız olmamasını istediğinden içeriye gireceğini önceden belirtmiş, kapıyı da o yüzden tıklatmıştı. Jennie, hiçbir şey söylemedi. Bir dakika kadar sonra da kapının kilit sesini duydu. Kapı ardına kadar açıldığında içeriye uzun boylu bir adam girmişti. Daha önce gördüğü birisi değildi ve içten içe gelen kişi Hoseok olmadığı için de şükrediyordu. Adam, oldukça sıradan bir sıfır kol beyaz tişört ile siyah bir pantalon giymişti. Kollarında ve boynunda dövmeler vardı, tıpkı Yoongi ve Hoseokta olduğu gibi. Elinde ise bir yemek tepsisi tutuyordu. Nazik olmaya çalışarak hafifçe tebessüm edip gamzelerini açığa çıkardıktan sonra yemek tepsisini odadaki tek masanın üzerine bırakmıştı.
Jennie'nin ifadesiz boş bakışlarına karşılık ise "Ben Namjoon," dedi. "Sana yiyecek bir şeyler getirmek istedim. Gerçekten profesyonel bir aşçımız var, gönül rahatlığıyla yiyebilirsin."
Gitmek adına kapıya yöneldiğinde Jennie kendini zorlayarak mırıltıya benzer bir ses çıkarmıştı. "Bana ne olacak?"
Namjoon, duraksadı ve mor ile lila arası gidip gelen saçlarını geriye iterek arkasına döndü. Yüzünde rahatlatıcı bir ifade vardı. Gerçekten de ne Yoongi'ye ne de Hoseok'a benzemiyordu. Çehresinde Hoseokta bulunan o sert ifadeden yoktu veya Yoongi'nin göz bebeklerini işgal eden hırstan da... Yumuşak bakışları ve samimi bir duruşu vardı. "Söylediklerime ne kadar güvenirsin bilmiyorum ama sonuç ne olursa olsun sana hiçbir zarar gelmeyecek. Senin burada oluşun Wade'i Yoongi'ye getirmek için bir fırsat. Yoongi de bunu kullanıyor. Herkese senin misafirimiz olduğunu söyledi, hatta sana da söylemiş. Gerçekten de öylesin." Cebinden küçük bir kumanda benzeri bir cihaz çıkararak yatağın üzerine yavaşça fırlattı. "Unutmadan bunu da vereyim, bir şeye ihtiyacın olduğu zaman kırmızı butona bas, bizden biri gelecektir."
