Acıları olan bir kızdı Elfesya,
Her ne kadar adının anlamı Masal Prensesi olsa da
Hayatındaki, onun değimiyle " Acımasız ve Zalim" adamın sayesinde kendisini külkedisi gibi hissediyordu.
On sekizinde evlendirilip yirmi ikisinde üzerine kuma geldi...
Acıyı iliklerimize kadar hissedeceğimiz bir kurgu bu,
İNŞAALLAH zihnimdekleri buraya dökmekte başarılı olabilirim
Sizlerin her zaman olduğu gibi yine o güzel gözlerinizle okuduktan sonra buraya eleştirilerinizi,yorumlarınızı, tahminlerinizi, sorularınızı bırakmanızı istiyorum💙
Bu ilk kitabım değil,beni az çok tanımışsınızdır
Sizlerden ricam kaba ve hakaret olmadığı sürece istediğinizi yazmanız,
Ve destek olmamı istediğiniz kitaplarınız için panoma yazmanız ben oradan destek olup sonra kalabalık olmasın diye siliyorum ama lütfen kitaplarıma reklam yapmayın🖤
İyi Okumalar
Tavsiye: Bu bölüm Göksel'den Sen Orada Yoksun...
Bölüm1-/ Mahkum Edilen Hayaller
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Dört Yıl Önce...
Genç kız istemsizce kapattı kulaklarını. Dizlerini karnına çekmiş,elleriyle kulaklarını sımsıkı kapatmışken ve ileri geri istemsizce sallanırken dışarıdan bakan biri onu korunmaya muhtaç bir kız çocuğuna benzetebilirdi. Öyleydi de zaten. Evet belki artık çocuk değildi,ama küçüktü. Henüz on sekizine basalı birkaç ay olmuştu.
Duyduğu bağırışlar ise yeni yaşına girmenin bedelini kendisine ödeteceklerinin bir habercisiydi sanki. İçindeki koca sıkıntı nefes alıp verişini dahi zorlarken yerinden kalkmaya zorladı kendini. Öyle kuvvetli bağırıyordu ki genç adam,korkuyla mutfaktan bu odaya kaçmıştı. Şimdi ise dizlerinde zor bulduğu dermanla ayağa kalktığında, acı gerçekle irkildi. Onun odasındaydı...
Öfkeyle bağıran adamın odasında.
Bu fikir zihninin duvarlarına çarparken korkudan aklını kaybedeceğini zannetti. Adam öfkeliydi,adam nefret doluydu. Adam çatacak yer arıyordu. Ve o yeri de buldu bulacaktı. Şimdi ne cesaretle burada,onun odasında,âdeta enkazın altında kalmayı bekleyen biri gibi kalakalmıştı?
Hemen bu odadan çıkmalıydı. Hemde hemen. Kafasını salladı kendi kendine ve arkasını döndü. Aynı anda sertçe açılan kapı duvara vurdu. Olduğu yere hayali çivilerle mıhlandığında üzerindeki çiçekli elbisenin iki yanındaki elleriyle elbisesini sıktı ve sanki içindeki korku alevini söndürecekmiş gibi var gücüyle sıktı.
Gözleri adamın gazap dolu gözlerine çarptığında nefesi genzinde tıkandı.Kusacakmış gibi hissetti. Korkudandı belliydi. Ama onu endişelendiren şey bu değildi. Kusacak kadar korkutan bu adamın odasında onun öfkesiyle baş başa olmaktı. Adamın koyu gözleri kendi gözlerinden bir an bile ayrılmazken kendisi de çekemiyordu. Sanki çekerse daha da sinirlendirecekti.
