Acıları olan bir kızdı Elfesya,
Her ne kadar adının anlamı Masal Prensesi olsa da
Hayatındaki, onun değimiyle " Acımasız ve Zalim" adamın sayesinde kendisini külkedisi gibi hissediyordu.
On sekizinde evlendirilip yirmi ikisinde üzerine kuma geldi...
Düşüncelerini sizle paylaşmaktan çekinmeyen yazarınızın kitabına her zaman kitapla ilgili yorumlarınız beklenmektedir🤩
Tabii kendiniz isteyince💙
Tavsiye: Bu bölüm Cem Özkan- Olmayacak bir Hayal
İyi okumalar ballarım ❤
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Uyanık olmak...
Kimine göre iyi bir şeydi bu kalıp,kimine göre kötü. Genelde ama hakkını yedirmeyen saf olmayan gibi anlamlara gelmesi,herkes tarafından ortak kabul edilen anlamıydı. Bu hayatta hiçbir zaman uyanık olamamıştım ben.Belki de öyle bir çabam yoktu,bilmiyordum. Ama elime geçen tüm fırsatları çevremdeki insanlar benden önce davranıp ellerimden âdeta kopartarak alıyorlardı.
Güçlü olmak isteyen yanım bile yoktu ki benim. Kukladan farksız bir hayat geçirmiştim bu koca konakta. O yüzdendir ki, dışardan bakan birisi için Mardin'in en güzel,en ferah en lüks konağı olan bu konak nasıl muazzam gözüküyorsa,benim gözümde sadece yaşamak zorunda olduğum hayallerimin mahkum edildiği bir hapishaneydi.
Acıdan kasılmış,ama bir o kadar da acıya alışmış uvuzlarımı hareket ettirerek çöktüğüm yerden kalktım. Ellerim benden bağımsız olarak yanaklarımı kurularken bunun boşa bir çaba olduğunu yeni göz yaşlarımın yanaklarımı ıslatması ile anladım. Ağlamak bir hobiydi benim için. Ya da vazgeçemeyeceğim bir alışkanlık...
Giden herkesin arkasından ağlardım ben. Küçükken bunun nedenini hep düşünüp bulamasam da bugün büyüdüğümden beri bir kez daha anlamıştım. Çünkü hep geride kalan benim yaralı ruhum,acılarla bezenmiş bedenim ve bendim...
Annem gitmişti,ablam gitmişti, babam gitmişti. Sonra daha evliliğin anlamını yeni yeni anlarken bir adam âdeta zorla sokulmuştu hayatıma. Ve kocan denilmişti. Belki de beni kocatacağı içindi...Sonra o da gitti. Düşünebiliyor musunuz? Benim, benden izinsiz hayatıma dahil ettikleri adam bile gitti.
O yüzdendi bu ağlayışlarım...Şimdi ise bir başka kadının elini tutmuş,tam karşıma getirip " karım" demişti. Karım! Ben neyim peki? Demedim. Ya da koleksiyon mu yapıyorsun be adam diye yüzüne bağırmadım. Ama kalbime batırılan tonlarca çiviye de engel olamadım.
İstenmediğini bilmek yıkardı insanı evet. Peki ya istemediğinin seni istememesi? Zaten istemediğim zaten olmasın dediğim bir insan beni istemeyip sanki ben onu istiyormuşum gibi davranıyordu ya bu kahrediyordu işte. Dört yıl önce söylediği her kelime ağzından çıkan her harf nasıl cayır cayır yaktıysa her bir hücremi şimdide gözüme soktuğu karısı ile yeniden yakıyordu beni. RABBİM'DEN dileğim yaktığı kadar yansındı o adam.
Namı diğer,Zalim...
Duyduğum seslerle hızla kapıya arkamı dönerek kendi kendime uyarılarda bulunmaya başladım. Çünkü daha durmamış göz yaşlarım,içimde patlamaya hazır volkanlar ve bastırmazsam yıllar sürecek hıçkırıklarımın dizginlenmeye ihtiyacı vardı. Açılan mutfak kapısı ile son kez tekrar ettim uyarılarımı.
