The Day He Slipped Away

Nine

—'—

Ilang minuto ring naging tahimik sa loob ng kuwarto ni Kenji, wala ni isa sa amin ang nagsalita. Siguro sa mga naunang segundo ay nangangapa pa kami kung ano ang sasabihin namin.

"Stella, wala ka bang sasabihin?" He finally broke the silence.

"I couldn't say anything, you made me speechless!" tumawa lang siya at niyakap ako. 'Yung yakap na walang makakapantay kahit na sino man. Yung yakap na nagpapakalma sa akin at yung yakap na palagi kong hahanap-hanapin.

"Ang cute mo, Adeline," sinamaan ko siya ng tingin. "Shut up, Kenj. Hindi ka pa rin nagsasabi sa akin ng totoo."

"Hindi na kailangan dahil alam ko namang alam mo, you just have to admit it."

Tinitigan ko siya, his chapped pale lips, weary eyes, messy hair made him look like he's that sick, despite that, he still have handsome face. "That's the truth that I hate to admit," I said, malungkot ang mga mata niyang nakatingin sa akin.

Pinahiran niya ang bagong luha na lumandas sa pisngi ko. "Kailan pa, Kenji?"

"Matagal na, akala ko wala na, pero bumabalik pala 'yon, Adeline. Noong nagpakilala ako sa 'yo akala ko wala na pero after ilang weeks, nakaramdam na naman ako ng sintomas kagaya noon."

"Kaya ba dumudugo ang ilong mo?" tumango naman siya bilang sagot.

"Natatakot ako, Kenji," humikbi ako

"Hindi mo kailangang matakot, kagaya nga ng palagi kong sinasabi, kasama mo ako kahit hindi mo ako nakikita dahil iapaparamdam ko sa 'yo."

"I don't wanna lose you," I said in between my tears. "Hush, I know you can do it even if I'm not beside you."

"No! Don't say that! You'll live okay? I have a plans ahead of us, Kenj. I-I don't want you to leave, I want you beside me when I reach our goals," tumulo ang panibagong luha sa nga mata ko. I sound so selfish, but I can't help but to say it. I was so desperate.

"Sasamahan kita hanggat nabubuhay ako, Adeline," tumango ako at niyakap siya, ganoon din ang ginawa niya sa akin.

After weeks the doctors finally let Kenji to get back home and study again. There's a few remainders that we should follow kung hindi baka balik na naman si Kenji sa hospital. Hanggat maaari ayaw ko talagang napapagod siya o kaya naman ay nabubunggo dahil mahirap na, lalo sa kalagayan niya ngayon.

"Here's your water and meds, don't stress yourself, okay? Take it easy, Kenj, malapit ka nang gumraduate," nilagay ko ang inumin at gamit kong dala, umupo ako sa harap niya habang siya naman ay kumakain dito sa cafeteria.

"One month na lang," aniya at ngumiti. May binabasa siya sa makapal niyang libro kaya hindi ko na siya inistorbo pa, hinayaan ko na lang ang sarili ko na maging busy para hindi ko siya kausapin. He needs to focus and all I need to do is to shut up.

After an hour I got a message from Mom.

From: Mom

Don't be late, we have family dinner tonight.

I just ignored her message, I don't know what was that family dinner for.

Kenji's alarm broke the silence, he put his book on the table and then he stretched, "Ouch," aniya kaya napatingin ako, hinawakan niya ang parte kung saan siya nasaktan.