Porzucone Marzenia [ZAKOŃCZONE]

7.

Luca

Wracałem z oglądania domu, który chciałem kupić gdy zadzwoniła moja mama. Nie lubiłem rozmawiać w trakcie jazdy, ale nie potrafiłem od niej nie odebrać. Chyba jako jedyna jest po mojej stronie. Uśmiechnąłem się gdy usłyszałem jej głos.

- Cześć synku, za ile będziesz w domu?

- Właśnie wracam, coś się stało? - zapadła cisza. - Mamo?

- Przyszły wyniki. Chciałabym się dowiedzieć czy jestem babcią.

- Uwinęli się. - westchnąłem. - To otwórz, ja wiem jaki jest wynik. Te testy były tylko formalnością dla pewności. Otwórz jeśli chcesz.

- Luca. - słyszałem szelest papieru, wiedziałem, że się nie wstrzyma i na mnie nie poczeka. Jednak wiedziałem jaki jest wynik. - Jesteś jego ojcem.

Zacisnąłem dłoń na kierownicy. Nie wiem dlaczego cząstka mnie cieszy się z tego, że jestem ojcem. Nie powinienem się cieszyć. Nie nadaje się na ojca. Nie umiem się zajmować dziećmi. Rozłączyłem się bez słowa i nieznacznie przyspieszyłem. Nie wiedziałem co mam teraz zrobić, wiem tylko, że będę musiał skontaktować się z Lucy i jakoś się dogadać. Nie mam pojęcia co będzie dla nich najlepsze, co dla mnie będzie najlepsze. Siedziałem w samochodzie jeszcze przez chwilę gdy dojechałem do domu. Oparłem głowę o kierownicę i zamknąłem oczy. Nigdy w życiu nie byłem taki bezradny. W końcu wysiadłem i skierowałem się do domu. Uśmiechnąłem się widząc swoją rodzicielkę.

Lucy

Wróciłam do domu z zakupów gdy rozległ się dźwięk przychodzącej wiadomości. Zostawiłam zakupy w kuchni i wyciągnęłam telefon z kieszeni. Zacisnęłam usta widząc wiadomość od Luci, nie odzywał się od ponad tygodnia. Szczerze to zaczęłam myśleć o tym, że nie chce mieć z nami nic wspólnego, pomyliłam się. Uśmiechnąłem się widząc jego wiadomość.

Luca: Przyszły wyniki, spotkamy się? Chyba musimy porozmawiać.

Spojrzałam na Maxa i przygryzłam wargę. Już nie ma odwrotu. Ma stuprocentową pewność, że jest jego ojcem, a ja nie wiem jaką decyzję podejmie. Będzie chciał brać udział w jego życiu czy się wycofa? Wzięłam głęboki wdech i odpisałam.

Lucy: Jasne, powiedz tylko kiedy. Dostosuję się.

Wysłałam, a telefon od razu zaczął dzwonić. Odebrałam po chwili.

- Cześć, masz teraz czas? Chciałbym to załatwić od razu. - w jego głosie nie usłyszałam złości, był spokojny. - Mogę do Ciebie przyjechać? Jesteś sama w domu?

- Tak, jestem sama. Będę czekać. - uśmiechnęłam się. - Luca, nie wymagam od Ciebie, że nagle będziesz w jego życiu. Jeśli nie chcesz, zrozumiem to.

- Porozmawiamy jak przyjadę. Mogę w końcu liczyć na kawę z przeprosinami za to, że na mnie wpadłaś? - nutka rozbawienia w jego głosie trochę mnie uspokoiła. - Z mlekiem i dwie łyżeczki cukru.

- Zawsze dostajesz to czego chcesz? - zaśmiałam się. - Serio, jesteś dupkiem.

Roześmiał się, jak można mieć tak cudowny śmiech? Jak można być takim przystojnym przypadkiem?

- Zazwyczaj tak, choć nie można mieć wszystkiego. Będę za piętnaście minut. Do zobaczenia.

Uśmiechnęłam się gdy się rozłączył. Odłożyłam telefon i wróciłam do rozkładania zakupów. W międzyczasie wstawiłam wodę na kawę.

Nie powinnam się cieszyć, że zadzwonił. Nie powinnam się cieszyć, że go zobaczę. W ogóle nie powinnam się cieszyć, że go znalazłam. A jednak się cieszę. Cieszę się, że będę mogła spojrzeć w jego hipnotyzujące oczy, przez które za każdym razem przepadam. Cieszę się, że będę mogła zobaczyć jego dołeczki gdy się uśmiechnie. Cholera jasna! Nie powinnam była tak reagować na jego obecność.