Odzyskać ziemie utracone

16.

Niespodziewanie w nocy usłyszeliśmy strzały, a o drzwi baraku, w którym spały państwa ktoś uderzył plecami. Hałasy zerwały nas na równe nogi. Po chwili barak otworzył się, a do środka wpadło ledwo przytomne ciało Rosji. Następnie usłyszeliśmy szybkie kroki po placu, lecz nie byliśmy w stanie zobaczyć kto to.

Wciągnęliśmy rannego na jedno z łóżek i chwytając za jedno z prześcieradeł, zatamowaliśmy krwawienie. Ktoś trzymał dłoń na ustach Rosjanina, żeby nie wydał żadnych dźwięków, choć nie było to dla niego proste.

- Kto strzelał? - spytałam w końcu.

- Ten nowy... - wydyszał, blokując sapnięcia z bólu.

Spojrzeliśmy po sobie.

- Głupi jesteś, wiedziałeś o tym? - stwierdziłam. Byłam jedyną odważną osobą, która chciała z nim w ogóle rozmawiać.

- Wiem... To miało wyglądać inaczej. Polska miał żyć. Miał się buntować, a ja miałem wpaść do Berlina z wizytą jak te niecałe sto lat temu, ale kiedy Niemcy zabił tego szczura, to wiedziałem, że zniszczył ostatnią linię oporu na świecie, a ja muszę grać według jego nut. - wyszeptał.

Usiadłam na łóżku obok, wpatrując się w ziemię.

- Co teraz?... - mruknęłam jakby sama do siebie.

- Ja miałem być tylko mocno ranny. On próbuje zdobyć ziemie, które sam podbiłem...

Chłopak syknął z bólu, przykładając dłoń do serca.

- Zdobył Moskwę...

- Kiedy?! - krzyknęłam pół-szeptem.

- Nie wiem... Był zamach stanu. Przegrałem... Niemcy wygrał wojnę...

Spojrzeliśmy na siebie, milcząc z przerażenia.

- Co z twoimi ludźmi? - spytał ktoś trzeźwo.

- Może już ich rozstrzelali, może będą żyć jako niewolnicy...

- Co tu robisz tak późno w nocy? - nagle wiatr zagwizdał gwałtownie pod drzwiami. Dopiero to zwróciło naszą uwagę na zbliżające się ciężkie kroki. - Schowajcie go pod którymś z tylnych łóżek. Udawajcie, że śpicie. Już. - wskoczyłam na swoje miejsce.

Po chwili drzwi gwałtownie się otworzyły, a ktoś zagwizdał gwizdkiem.

Zeskoczyliśmy z łóżek, stając na baczność.

Zobaczyliśmy Niemcy, który wpatrywał się we wszystkie twarze wściekły.

- Gdzie on jest? - syknął, a my już wiedzieliśmy kogo szuka. - Gadać. - warknął, jednak wciąż milczeliśmy.

Chłopak wziął głęboki oddech, po czym wyszedł z budynku. Spojrzeliśmy po sobie przerażeni, wiedząc, że jeszcze wróci. Nie minęło wiele, a ponownie wszedł do baraku z pałką w dłoni.

- Gdzie jest ten szmaciarz? - poprawił dłoń na pałce.

Milczeliśmy wpatrzeni przed siebie, licząc, że Niemiec nie podejdzie akurat do nas.

Nagle Szwab podszedł do Hiszpanii, która zaczęła płakać z przerażenia.

- Gdzie jest Rosja? - spytał tak spokojnie jak potrafił, chwytając włosy dziewczyny.

- Nie wiem, proszę pana! - wykrzyknęła wystraszona dziewczyna.

I wtedy ciche jęknięcie bólu.

Niemcy puścił Hiszpankę, która natychmiast wróciła do szeregu, ocierając łzy, po czym skierował się pędem do źródła dźwięku, odpychając dwóch chłopaków, którzy zakrywali Rosjanina.