| Bölümler Tamamlandı | Konu Değiştirildi |
| WattpadFantasyTR / Aşk Ateşiyle Kavrulan Fantastikler okuma listesinde. |
Bir gece vakti tanışan iki yetişkin. Biri kedi ruhu, biri de kuzgun bedenine sahip güzel sesli siren ruhu. Geçmişleriyle birbirle...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
5. BÖLÜM
Hastane koridorunda bankta, öylece doktorun bana verdiği test sonucuna baktım. Hamile olduğum kesin ama ben bunu kabullenemem. Ne olduğu belirsiz bir şeyi doğuramam! Doğuramam değil mi? Yani o bir insandan değil. O adam bir insan değildi, bebek o da onun gibi olmalı. Derin nefesler alarak etrafıma baktığımda Naz elini omzuma koydu. "Çokta kötü bir şey sayılmaz. Hazır varisin oldu." dediğinde sinirle ona baktım. Benim bakışımın aksine gülümsemeye devam ederek beni izledi. Onun bu halinden ötürü sinirle ayağa kalktım.
"Komik değil"
"Evet, biliyorum ama sonuçta olan oldu ve artık küçük bir çocuğa sahipsin."
"Git başımdan Naz!" yanından geçmek istediğimde o da hızlıca kolumu tuttu.
"Hadi ama Vira, yapma. Bir çocuğun olduğu için sevinmelisin." bastırmaya çalıştığım öfkeyle derin nefes aldım. Ama bunun bir faydası olmadığı için alışkanlık edindiğim şeyi, sinirlenince olduğum yerde önüme gelen her eşyayı saymaya başladım. Bu sayede odağımı başka şeylere verdim. "Vira, şu haline bak. Bir şeyleri sayarak sinirini atamazsın ya da çocuğu öldürerek kendini vicdan azabından kurtaramazsın!" dedi. Onu duyduğumda sinirle dişlerimi sıktım. Ona döndüğümde kolumu bıraktı. "Herkes tercihlerinin bedelini öder, bu yüzden seçimini iyi yap yoksa çok daha ağır bedel ödersin!" onu duyduğumda ne demem gerektiğini bilemedim. Beni bırakıp çıkışa doğru ilerledi. "Hadi gidelim!" dedi. Sözleriyle istemsiz bir şekilde arkasından ilerledim.
O neden birden böyle konuştu. Çok tuhaftı! Ses tonu sanki... Ah, kafamda kuruyor olmalıyım. Mecburi bir şekilde onun peşinden ilerledim. Bu sırada telefonum çaldığında ablamın aradığını düşünerek arayana bakmadan telefonu açtım. "Abla, ben ne yapacağım?" açtım. Ama benim sözlerimin arkasından duyduğum ses ablama değil anneme aitti.
"Hiçbir halt yapmadan derhal sana atacağım konumdaki otele gel! Derhal!" bağırdı. Ardından da telefonu suratıma kapattı. Bunu yaptığında hastane girişinde, telefon kulağımdan olduğum yerde durdum. Benim hareketsiz halimden dolayı Naz da durarak bana baktı.
"Ne oldu?" sordu. Dudağımı yalayacak etrafımı izledim. Bunu yaptığımda köşede duran arabayı gördüm. Siyah tanıdık arabayı fark ettiğimde, Naz da benimle beraber oraya baktı. Ama onun bakmasıyla araba hareket ederek hastane girişinden uzaklaştı. Onun gidişini izleyerek,
"Yok bir şey. Annem buraya gelmiş." ona döndüm. "Onun yanına gitmem lazım." dedim. Ses tonumu duyduğunda gözleri büyüdü.
"Annen durumu anlamış ve yanına çağırıyor değil mi? Tamam o zaman, seni bırakır kaçarım ben!" konuşma fırsatı vermeden arabaya ilerledi. Bunu yaptığında sadece gözlerimi devirdim. Annemi duyduğu anda korkup kaçıyor. Bu zamana kadar annemin karşısına bir kere bile çıkamadı. Ona nedenini sorduğumda ise beni geçiştirip durdu. Şimdi de beni annemin pençesini bırakıp kaçacak.
