| Bölümler Tamamlandı | Konu Değiştirildi |
| WattpadFantasyTR / Aşk Ateşiyle Kavrulan Fantastikler okuma listesinde. |
Bir gece vakti tanışan iki yetişkin. Biri kedi ruhu, biri de kuzgun bedenine sahip güzel sesli siren ruhu. Geçmişleriyle birbirle...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
13. BÖLÜM
Hastane çıkışına doğru ilerlediğimizde ondan uzakta yürüdüm. Ondan uzaklaşma şeklimi fark etmiş olmalı ki gözlerini üzerimden ayırmadan arkamdan ilerliyordu. En sonunda hastaneden çıktığımızda, "Ne oldu?" sordu. Artık bu davranışıma dayanamamış gibi. Olduğum yerde durarak ona baktım.
"Derdin ne?" sormaktan kendimi alamadım. Belki anlaşılmayacak şekilde başladım ama umurumda değil. Çünkü derdi ne merek ediyorum. Onca yaptıklarından sonra neden? Neden o an benimle o sevinci paylaştı. Neden onu içeriye davet ettiğimde beni reddetmek yerine içeriye geldi. Ya da iğneden korktuğumu anladığı anda bana neden o şekilde sarıldı.
"Derdim?"
"Evet, derdin! En başında gelip benden onu... Onları aldırmamı istedin. Sonra bana saldırdın. Şimdi de burada benimlesin. Neden, ne değişti?" sordum. Ama o sessizce beni izledi. Cevap vermek istiyor da ne derse saçma bir duruma düşmeyecek gibi bakıyordu. "Onu aldıramayacak olmam mı? Ya da sana en başında karşı çıkmam mı hoşuna gitti? Ne oldu da buradasın?"
"Buradayım çünkü yaptığım hatanın farkındayım." dedi. Sesini yükseltti ama sonra bulunduğumuz yerin farkına vararak etrafını izledi. Bize dikkatle bakan insanlara bakmayı bırakıp, "Pişman oldum. Yapmamam gereken şeyler yüzünden pişman oldum. Şimdi de düzeltmek istiyorum."
"Pişman olmana ne sebep oldu?"
"Her şey. En başta da sen."
"Öyle mi? Beni boğarken neden böyle düşünmedin?" ona doğru adım attım.
"Vira..."
"Ne? Söylesene! Ama dur söyleyemezsin çünkü sen de bilmiyorsun. Senin sadece bildiğin tek şey can yakmak. Ama şunu bil, ne kadar pişman olursan ol asla geçmişte bana yaptıklarını düzeltmeyeceksin." tamamen yüzüne yakın durdum. Onu göğsünden iterek geri adım attım. Kumsal'ın bizi beklediği arabaya doğru döndüğümde kısık sesle konuştu.
"Peki o zaman yaptıklarımı ne düzeltecek? Pişman olmam düzeltmeyecekse ne düzeltecek?" sordu. Sesi o kadar kısık çıkmıştı ki ondan biraz daha uzak olsaydım kesinlikle onu duyamazdım. Arkamı dönüp ona baktığımda büyük bir ciddiyetle beni izliyordu.
"Bilmiyorum. Ama zaman seni affettirmezse, seni affedemem." tekrar önüme döndüm. Ama bu sefer durmadım. Arabaya doğru ilerledim. O da arkamdan sessizce ilerledi. Zaman onu affettirmezse onu affedemem. Yaptıkları o kadar ağırken ona karşı sevgi, şefkat gibi saçma duygular göstermem. Hem neden göstereyim ki? Bana ne verdi ki iki çocuk dışında, bana ne verdi? Sadece onları öğrendiği andan itibaren korku verdi. Hem de büyük bir korku verdi!
