Ile razy można napisać tę samą historię od nowa? Zgodnie z ostatnim podliczeniem, 27.
Niedokończone opowiadanie, obecnie zbiór one-shotów oraz nowa opowieść.
tenDrugiCzwarty / 2022, 2024
Na motywach serii "Serce Eteru" autorstwa /rozany_alchemik.
Ok...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Twarze zastygłe w grymasie zdziwienia mieszały mu się z krwią ran postrzałowych i tańczącymi wokół płomieniami.
Wychylił się za reling, pozwalając, by wiatr targał nim na wszystkie strony pokładu, kiedy zwykle o tej porze starał się nie wyściubać nosa spod kołdry. Woda rozlana na drewnianych deskach, rząd butelek po tanim, cierpkim winie, kule grzejące sobie miejsce w brzuchach ofiar; starał się odwrócić obrzydzony wzrok od martwych ciał i tych, co martwe miały się dopiero stać. Wiatr dudnił mu w uszach, które pośpiesznie zakrył czerwoną szarfą zerwaną z relingu i kucnął tuż przy pokładzie, dłonią przypadkowo wypalając dziurę w drewnie. Zachłysnął się wodą, gdy kolejna fala uderzyła w kadłub.
Przejrzał się przez ramię, natrafiając wzrokiem na stos podpalonych ciał. Krzyk. Kolejna kula ognia poleciała w stronę żagla i rozerwała go na dwie części – jedna z długo skrywaną dumą kurczowo trzymała się masztu, druga spadła na pokład i nie zagościła na nim dość długo, by zaraz nie obrócić się w popiół.
— Idziesz? Poderwał wzrok z pokładu, cudem nie wymiotując na skórzane buty. — Wybacz. Choroba morska. — Pytałam, czy idziesz. — Dziewczyna z widoczną na twarzy – choć ciężką do okazania – troską wyciągnęła ku niemu rękę, by mógł się na niej podeprzeć i uniknąć upadku na obdarte, krwawiące kolana. Zwiotczałe zwłoki zdawały się rzucać mu pogardliwe spojrzenie, gdy chwiejnie podnosił się z ziemi. Nie martwcie się o mnie. Rozgrzaną dłoń zacisnął w pięść, niemrawo przechodząc obok rozerwanego na strzępy ciała. Przecież zaraz będę tam, gdzie zawsze chcieliście mnie widzieć.
