LADESİ BOZAN BÜYÜ

6.Bölüm : Namütenahi Güven Vadisin de söken şafak.

Yukarıdaki şarkıyı açıp okumayalım bir şarkı bir kitabı anlatamaz çünkü. Spotify hesabım ; Melis Kuşadalı.

Gri yıldızlar parlatılmak istiyor* onları parlatmak sizin elinizde, vote ve yorumlarınızı bekliyorum.

Bu bölüm, Bazı şeyleri kazanmak için çok şeyini kaybedenlere, attığı adımı katiyen geri çekmeyenlere, gidenlere değil gidemeyenlere, kalmak için çabalayıp kalamayanlara, gitme diyemeyip git diyenlere,

hem korkaklara hem cesurlara,

bu bölüm, güven vadisinde kanadı kırık kuşlara,

suyu tükenmiş göllere,

gece de sıkışıp kalmış, siyaha,

ve, sana.

Şuan bu satırları okuyan sevgili insan, yüreğinin ağırlığını bırak kelamlarımın yazıya dönüştüğü bu satırlara, bir süre, bir süre huzuru kokla.

Hoş geldin.

6.Bölüm : Namütenahi Güven Vadisin de Söken Şafak.

Şelaleden akıp geçen suya, yeni bir acı daha eklenmişti.

Vazgeçiş.

Kaybedişten daha denli bir acı vardı, o da tam kelimeyle buydu. Hayatım boyunca çok şey ellerimden kayıp gitmişti. Çok şeyi kaybetmiştim veya kaybetmeyi göze almıştım. Eskilere inmek de zorlansam da, kelamlarım dökülmese de oluşturamasa da cümleleri, ben vazgeçmiştim kaybetmekle sonuçlanacağını bilsem de, deniz de kaybettiklerimi bir okyanusta kazanana dek, kaybetmiştim..

Şarkıcı olmak isterdim misal, şimdi öyle Lâl olmuştum ki, haykıra haykıra aşkı dile getirip söylediğim şarkıların arasından tek kelime çıkarıp hislerimi ifade edemiyordum. Hiç bir kalıba sığdıramıyor, hiç bir kelimeye telaffuz edemiyordum. Bu öyle bir şeydi ki sonsuzluğa bile paha biçemiyordum.

Ben üniversiteye geçene liseyi bitirene dek, hiç susmamıştım neysem oydum. Fakat şuan neydim ben? kimdim..

Her şeyi kaybedip bunun ağırlığın altın da bir enkaz olarak kalan kız çocuğu mu?

O enkaz da kendiyle beraber herkesi yakıp kavuran, küllerinden yeniden doğan, güçlü kadını oynayan. Her şeyden bir şey için vazgeçen kadın mı?

Hangisi daha acizlikti bilemiyorum.

Fakat şuan olduğum durumdan, hissettiğim pâyidar hislerden vazgeçip, geri adım atmam, mümkün değildi, kısacası, lafın özü; çok beklerdi.

"Şuan bu işten çekilebilirsin, Füsun. O bataklık bensem, ancak seni ben serbest bırakabilirim, ve bataklık seni yutmadan, içinden çıkabilirsin. Şuan kalkıp yanımdan git. Ve bu benim savaşım olarak kalsın, ben çoktan kazandım zaten, Füsunu yaşattım, Faden'in katili olmayayım," göz yaşlarımı okşarken devam etti. 

Bu sefer de bataklıklarının sahibiyim diye kendimi teselli ettiğim adam, beni temelli kendinden uzaklaştırmaya, tek kutsalım bataklığından kurtarmaya çalışıyor, ne de imkansız bir temenni bu?

"Göz yaşların tenimde, bunu istiyordum, lakin neden canım acıyor?  gitmelisin, oyun başlamadan bitti." dedi.

O an imkansız olan bir eylemi gerçekleştirmek istememe sebep oldu kelimeleri. Zaman dursun dedim içimden, her şey dursun aklım da dursun kalbimde. Sindirmek istediğim tek şey söyledikleriydi. Bazen bir his vardır içinize yerleşen ne yapsanız söküp atamadığınız bir his. O his şuan da içimde, ondan gitmenin düşüncesi bile bu sıkıntıyı bana kolayca vaadediyor. Uzun süre durdum, sustum, ne desem de gitmeyeceğime ikna olsa diye düşündüm. Buna mecburdum sanki, sanki gitmeyeceğimden emin olması gerekiyordu. Bir gün gitme diyebilmek için.