GÜLFEM

2.BÖLÜM ~VEDA~

Bölümü okumaya başlamadan önce eklediğim şarkının anlamına bakıp şarkıyı dinleyerek okursanız sevinirim. Keyifli okumalar..☺️

GÜNÜMÜZ

Usulca gözlerini araladı genç kız. Odanın içindeki küf kokusu genzini yakıyordu. Kaç gündür buradaydı onu merak eden arayan birileri var mıydı bilmiyordu. Bu cehennemden nasıl kurtulacaktı. Vücudunun buz gibi olduğunu hissetti. Tam şu anda sıcacık evinde yatağının içinde kitap okuyor olmayı diledi. Fakat bu yalnızca hayaldi gerçek olması oldukça zor bir hayal. Yerde öylece uzanıyordu. Kim bilir ne kadar süredir hareketsizdi. Uzandığı yerden doğrulmaya çalıştı. Belinden boynuna kadar bir ağrı peydah oldu. Ağrının etkisiyle aniden durdu. Ellerine bağlanan ipler bileğini kesmişti. Acı içinde bağırdı.

"Kimse yok mu?"

Bir süre bekledi. belki bir ümit ses gelir diye ama ne yazık ki kimse yoktu. Bu karanlığın içinde tek başınaydı. Her geçen günle birlikte karanlığına ışık tutacak tek bir umudu bile kalmamıştı. Bu küf kokulu yerde ölüp gidecekti. Cesedine bile ulaşılamayacaktı belkide. Hayalinin peşinden giderken kabusa dönen hayatının sonuna gelmiş olmalıydı. Gerçi kurtulsa bile artık onun için yaşamak yaşamak olmayacaktı. Düşüncelere dalmışken bir ayak sesi duydu. O an içinde bir kelebek yeniden kanat çırpmaya başladı sanki. Biri vardı kurtulmuştu. Var gücüyle bağırdı.

"İMDATT.. YARDIM EDİNN..!"

Ayak seslerinin giderek yaklaştığını fark etti. Gülfem'in içi içine sığmıyordu. Günler sonra ilk defa kurtulmaya bu kadar yakındı. Ayak sesleri iyice yaklaşmıştı artık nefes alıp verişlerini bile duyabiliyordu. Günler süren o korkunç sessizlikten sonra o nefes alıp verişler Gülfem için daha önce dinlediği her şarkıdan daha güzel geliyordu kulağına.

"Burdayım yardım edin..!"

Gelen kim bilmiyordu ama kim olursa olsun ona sesini duyurmak zorunda hissediyordu kendini. Çünkü bu ilk ve tek şansı olabilirdi. Ayak sesi artık küf kokulu odanın içinde yankılanıyordu. Usul usul yaklaştı ve Gülfem'in tam önünde durdu. Oda o kadar karanlıktı ki genç kız hiçbirşey görmiyordu.

"kimsin?"

Karşısındaki gölgenin cevap vermeye hiç niyeti yok gibi görünüyordu. Tam o anda telefon çaldı.

"Alo"

Bu bir erkek sesiydi. Gülfem Daha önce hiç duymamıştı bu sesi. Telefondan gelen sesi anlamaya çalıştı ama telefon genç kızın duyabileceği kadar yakın değildi. Belli belirsiz bir ses duydu. "Buldun mu?"

"Evet buldum."

"Ne bekliyorsun o zaman."

"Tamam hemen getiriyorum."

Bu da kimdi, nereye götürecekti onu. Telefonda belli belirsiz duyduğu ses tanıdık gelmişti Gülfem'e fakat kim olduğunu çıkartamıyordu. Uzun zamandır duymamıştı bu sesi. Telefonda belli belirsiz duyduğu bir sese ümit bağlaması saçmaydı belkide. Lakin günler sonra bir sese kavuşmak bile onu rahatlatmıştı. Çok keskin bir koku burnundan girip bütün vücudunu ele geçirince olduğu yere bayılıp kaldı.

1 YIL ÖNCE

Perdenin ardından giren güneş ışığı genç kızın yüzüne vuruyordu. Işıktan kurtulmak istermiş gibi yorganı üstüne çekti ama bu kez de alarmı ona izin vermeyeceğe benziyordu. Odanın içinde yankılanan alarm sesi oldukça şiddetliydi. "Off, alarmım güneşle bir olmuş beni uyandırmaya çalışıyor" diye düşündü. Yatağı yerden doğrularak saate baktı. Saat daha çok erkendi ama uykusu kaçmıştı bir kere. Geçen hafta yaşadığı o günü anımsadı. Yüzünde belli belirsiz bir gülümseme oluştu. Lakin çardağın önünde Davut abisiyle yaşadığı o anın ne anlama geldiğini hala bilmiyordu. O anı düşünmeyi kendine yasakladı. Yeni hayatının başlamasına son 2 günü kalmıştı. Hala inanamıyordu annesinin şehir dışında bir üniversiteye gitmesine izin vermiş olduğuna. Hayaline bir adım daha yakındı artık. Dünyaca ünlü bir ses sanatcısı olmaya sadece birkaç yıl kalmıştı.