Superfamily |Stony|

~Family Meeting~

Bölüm müziği -Cold Heart-

'Sakinliğimi çalanlar 

Beni deli olmakla suçluyor.'

...

Başındaki şiddetli baş ağrısıyla, gözlerini araladı genç çocuk. Hangi yeni güne farklı başlamıştı ki zaten? Cevabı kendide merak ediyordu.

Gözleri uzun zamandır ışık alamadığı için fazlasıyla kamaşıyordu. Sağ kolunu güneşten korunmak için uzattacaktı ki hissettiği ince sızı ile derin bakışlarını koluna çevirdi. 

Ahh tabi ya en son bayılmıştı peki ya buraya nasıl gelmişti? Sol elini serum iğnesini çıkartmak için uzatmıştı çünkü canı fazlası ile yanıyordu.

Fakat başka bir el buna engel olmuştu, bu kemikli sinir bozucu parmakların sahibini öğrenmek için bakışlarını doğrudan o kişiye yöneltmişti ki...

Yok artık! Kafasını düşme sırasında çok mu sert vurmuştu? Yoksa  bu da gözlerinin oynadığı bir ilüzyon muydu? Büyük ihtimal öyleydi yoksa karşısında tüm ihtişamıyla deriler içinde sivil bir Kaptan Amerika olamazdı öyle değil mi?

Gerçek mi yoksa hayal ürünü mü anlamak istermişçesine gözlerini kırpıştırıyordu. Steve karşısındaki bu masum tabloya sıcacık bir gülümseme bahşetmişti.

"Merhaba Peter, merak etme gerçeğim sanırım son olanları hatırlamıyorsun ama birazdan hemşire kolundaki serumu çıkaracak, ve bizi evde bekleyen kardeşin ve babanın yanına gideceğiz."

Ah! doğru en son Maria'nın evinden başka bir yere zorla götürülmüştü ve sonra da bayılmıştı. Ama o evde yaşadığı olayları da artı olarak hatırlamıştı, nasıl unutabilirdi ki?

Hayatının en büyük hayal kırıklıklarını yaşadığı o eve asla dönmeyecekti. Babasının ona haksız yere el kaldırdığı o eve geri gitmeyecekti.

'Ne içindeki sokaklara sığabilmişti 

Ne de dışarıdaki dünyaya...'

"Hayır Bay Amerika öyle bir amacım yo- " Peter'in sözünü yarıda kesen içeriye giren stajyer hemşire olmuştu. Seri adımlarla Peter'in yanına gelmiş serumu kontrol ettikten sonra bittiğinden emin olmuş iğneyi hızla çıkarmıştı.

"AHH!!" Peter dolmuş gözleriyle bir kanayan yere bir de Steve'e bakıyordu. Steve o sırada  telaşla eğilmiş, kanayan bölgeye bir parça pamuk yardımı ile tampon hareketler yapıyordu.

"İyi misin Peter fazla acımıyordur umarım?" Peter'in aklına babası gelmşti. O da bunun gibi parmaklarla kendisine zarar vermişti. Ne vardı da bir kere mutlu olsaydı? O da biliyordu

'Işığı önünde aramalıydı.

Geçmişte kalanlar yalnızca gölgeden ibaretti.'

Kafasını hayır anlamında gelecek şekilde sallamış kolunu kendine çekmişti.

"Ah, üzgünüm küçük dostum, burada yeniyim ve alışmaya çalışıyorum. Bay Grant, Bay Spencer bu listeyi size vermemi istedi. Oğlunuzun sağlığı açısından uyulması çok önemli. Umarım bu şekilde bir daha görüşmeyiz hoşça kalın." Hemşire Peter'e samimi bir şekilde veda etmişti.