𝗲𝗺𝗽𝘁𝘆 𝗵𝗲𝗮𝗱 | 𝗌𝗎𝗇𝗄𝗂

1

</3

– Sunoo.. – odezwał się chłopak siedzący obok łóżka. Westchnął cicho i z nerwami, które potrafił odczuć w całym ciele, przełknął ślinę patrząc na swojego przyjaciela. Jego oddech drżał myśląc o tym jak ich życie, które kiedyś wydawało się idealne i niezniszczalne nagle pękło, i wyglądało jak najgorszy scenariusz do ich filmu.

– hm? – spytał się przenosząc swój wzrok z drzwi na bruneta. Jego zaszklone oczy zaczęły wpatrywać się w twarz chłopaka, który z widocznymi sinymi workami i kilkoma zaczerwienianiami siedział zestresowany zaciskając dłonie w pięści.

– nasza klasa przyjdzie cię odwiedzić – oblizał wysuszone usta i zacisnął szczękę próbując się nie złamać widząc stan przyjaciela. Chociaż przy nim musiał udawaćz że jest silny i pokazać, że tamten może mu zaufać, w szczególności w trakcie tego co teraz przeżywa.

Sunoo przetarł rękoma oczy wypuszczając spod powiek kilka łez, które siedziały już tam od dłuższego czasu. Był zmęczony, każdy był już tym wszystkim zmęczony, ale nikt nic nie mówił, nie chcąc pogarszać i tak już złego stanu jaki ma relacja pomiędzy Sunoo, a kimkolwiek innym.

– po co oni tu? – zapytał się ponownie patrząc smutnym wzrokiem na chłopaka siedzącego metr od jego łóżka. Sunoo bardzo się bał tego co przyniesie jutro, ba, bał się nawet tego co jeszcze może przynieść dziś.

– 'może coś sobie przypomnisz' – zacytował brunet, który z przymkniętymi oczami ciężko oddychał. Wziął łyka wody próbując rozluźnić każdy spięty mięsień ciała jednak to wszytko było na marne.

– byłem z nimi blisko? – przetarł palcem kilka samotnych łez, które nieoczekiwanie spływali wolnymi strumykami po jego policzkach.

– nie wiem... może? – Jungwon już sam nie wiedział co ma o tym wszystkim myśleć. Im więcej się zastanawiał tym bardziej dochodził do wniosku, że on sam nawet nie znał Sunoo. Każde pytanie jakie chłopak mu zadał i każda jego odpowiedź, która nie było prawie w ogóle sprecyzowana wprawiała go o kolejną dawkę bólu głowy, którego on mial już po prostu dość.

</3