Chapter (11) Unicode ⚠︎

46.2K 2.4K 53
                                    

လရောင်နိုးတော့ အိမ်ကအိပ်ယာပေါ်သို့ရောက်နေပြီဖြစ်သည်။သူပင်ပန်းပြီးအိပ်ပျော်သွားခဲ့သည်။ပြီးနောက်ဘာတွေတဆက်ဖြစ်သွားလဲသူမသိတော့။အိပ်ယာဘေးဘက်ကိုကြည့်လိုက်တော့ နေယံက အိပ်မောကျလျက်ရှိသည်။ အနီးကပ်ကြည့်မိမှ ရှည်လျားတဲ့မျက်တောင်မွှေးနဲ့အတူ ထူထပ်လှတဲ့မျက်ခုံးမွှေးတွေနဲ့ချောအောင်ဖွဲ့စည်းပေးတဲ့သူကို လရောင်မုန်းမိသည်။

အကျင့်မကောင်းတဲ့သကောင့်သားကိုဘာလို့များချောအောင် ဖန်ဆင်းပေးထားတာလဲမသိဘူး။ရုပ်သာချောတာသောက်ကျင့်ကဖြင့်တစ်စက်ကလေးမှကိုမကောင်းဘူး။

"ကြည့်လို့ဝပြီလား"

ရုတ်တရက်မျက်စိမှိတ်ထားတုန်းပြောလိုက်တာကြောင့်လရောင်လန့်သွားကာတစ်ဖက်သို့လှည့်လိုက်သည်။နေယံက မျက်စိဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ လရောင်မှာတစ်ဖက်သို့လှည့်နေပြီဖြစ်သည်။

"နိုးရင်ထတော့ အိပ်မနေနဲ့"

"ထမှာ မင်းပြောစရာမလိုဘူး"

လရောင်လည်း ကုတင်ပေါ်ကထရန်ပြင်လိုက်သည်။ခဏအတွင်းမှာပဲနေယံက ကုတင်ပေါ်သို့ပြန်ဆွဲချလိုက်တေ့လရောင်မှာ အလိုက်သင့်ပြန်ပါလာသည်။ နေယံတစ်ယောက်သူ့ရင်ခွင်ထဲသို့ ထဲ့ထားတဲ့လရောင်ကို တင်းကြပ်စွာဖက်လိုက်သည်။လရောင်ကလည်းအတင်းရုန်းနေမိသည်။

"ဖယ်လွှတ်..."

"ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်း လရောင်"

"ငါ့ကိုမထိနဲ့တော့"

"ရတယ်မထိဘူးထည့်ပဲထည့်တော့မယ်"

နေယံတစ်ယောက်လရောင်ရဲ့အောက်ဘက်ဘောင်းဘီထဲသို့လက်လျှိုဝင်လျက်လရောင်ရဲ့ညီငယ်ကိုပွတ်သပ်လိုက်သည်။

"အာ့....ဖယ် ငါ့ကိုမထိနဲ့လို့ပြောနေတယ်လေ"

နေယံက လရောင်ရဲ့ဂုတ်ကို ကိုက်လိုက်သည်။ပြီးနောက် လရောင်မျက်နှာလေးကိုသူ့ဘက်သို့ဆွဲယူလိုက်ပြီး

"ငါကလည်းမင်းကိုထိမယ်ပြောလားထည့်ပဲထည့်မယ်လို့"

လရောင်လည်းအတင်းရုန်းကာ

"မင်း....ငါ့ကိုထိလည်းမထိနဲ့ထည့်ဖို့လည်းမစဉ်းစားနဲ့ငါသဘောမတူပဲအတင်းကြပ်လုပ်ရင် ဒါ မုဒိန်းမှုနော်!"

𝚈𝚘𝚞𝚛'𝚎 𝙼𝚢 𝙵𝚊𝚝𝚎 //complete//Wo Geschichten leben. Entdecke jetzt