𝐈 𝐌𝐈𝐒𝐒 𝐘𝐎𝐔 || 𝐒𝐔𝐍𝐒𝐔𝐍

𝗘𝗣𝗜𝗟𝗢𝗚𝗨𝗘

Nastolatek powolnym krokiem szedł w kierunku miejsca, w którym spoczywał jego chłopak.

Jego oczy były czerwone od płaczu i strasznie spuchnięte.

Usiadł przy grobie ukochanego słabo się uśmiechając.

- Dawno mnie tu nie było, wiem - zaśmiał się cicho i spojrzał na zdjęcie, które znajdowało się na pomniku.

Położył bukiet białych róż, które miał w dłoni na środku.

Jego ukochany je uwielbiał.

- Cholernie za tobą tęsknię..dlaczego to ty musiałeś mnie zostawić? - w jego oczach znów zebrały się łzy. - Mieliśmy być razem już zawsze... - spojrzał na pierścionek, który kiedyś dał mu chłopak. - Wiesz, że czasami wyobrażam sobie nasz ślub? - po jego policzkach spłynęły łzy.

Wyjął z plecaka paczkę papierosów, którą zostawił mu chłopak. Zabrał jednego i go odpalił.

- Bez ciebie moje życie jest puste. Każdy ma już dość tego, że się nie uśmiecham. Nie zrobiłem tego odkąd odszedłeś, wiesz? Tylko ty dawałeś mi radość. - gorące łzy ciągle płynęły po jego policzkach, kapiąc przy tym na jego koszulkę.

Dookoła były inne pomniki. Nikogo jednak nie było przy żadnym z nich.

Dzień był słoneczny ale wiał delikatny wiatr.

Zupełnie, jakby świat wiedział, że coś się zbliża.

- Twoje ciemne tęczówki, dajesz mi radość. Zapach papierosa przy tobie jest jak najpiękniejsze kwiaty. Niech uniesie nas, ten lekki wiatr.. Poniesie mnie w twoje ramiona, a ty pocałujesz mnie szczerze. Przecież miłość nie wymaga słów.. - chłopak zaśpiewał fragment piosenki, którą napisali razem.

- Ty i ja, nie trzeba nam nic więcej..po prostu złap moje dłonie i spójrz mi w oczy. Uśmiechnij się, to jest dla mnie jak lekarstwo. Nasza miłość nie wymaga wiele - chłopak zaczął płakać jeszcze bardziej, przypominając sobie jak śpiewał tą piosenkę z nim.

Siedział tak po prostu patrząc w niebo, dając swoim emocją wypłynąć razem z łzami.

Zaczęło się ściemniać.

Chłopak wyjął z plecaka mnóstwo tabletek i butelkę taniej wódki.

Spojrzał na dużą, marmurową płytę, która teraz zajmowała miejsce w którym powinien być jego ukochany, czyli u jego boku.

W jego oczach znów zebrały się łzy.

- Już nie daję rady, przepraszam.. - wyszeptał pół płacząc i zaczął połykać wszystkie tabletki jakie miał, każdą popijając alkogolem.

Nie chciał tego, nie chciał umrzeć.

Po prostu nie chciał żyć, w świecie gdzie jest sam.

W jego głowie zaczęło szumieć, a świat jakby sam zacząć się coraz szybciej obracać.

Słabo - pomyślał, nie mając siły nic powiedzieć, bo w klatce zaczął odczuwać coraz mocniejszy ścisk.

Jak w filmach z horroru, czując ten ból jedynie się uśmiechnął, kładąc się obok swojego chłopaka.

W pewnej chwili wszystko jakby ucichło. Wiatr przestał szumieć, ptaki zamilkły a liście jakby zamarły. Cały świat stanął na moment, a atmosfera zrobiła się ponura i ciężka. Nawet słońce zaszło za chmury i zrobiło się chłodniej.

Świat przeczuwał tragedię, która właśnie się dokonała.

- Sunghoon..? - chłopak wyszeptał, widząc stojącą nad nim postać, której blask oślepiał jego oczy, przez co nie mógł jej dostrzec.

Jego puls zaczął zanikać, a po chwili zniknął całkowicie. Nastolatek zrobił się siny a po czasie zbladł.
Szansy na ratunek nie było wcale, cmentarz był pusty.

To był moment, w którym Sunoo dołączył do swojej miłości, która została mu odebrana. Teraz będą razem już zawsze.

------------------

THE END.