hyung... 🥀 [completed]

Part 11...🥀

නිහඩයි . හැමදේම නිහඩයි.

ඒත් ඒ නිහඩතාවෙ ඇතුලින් පුංචි කෙදිරිල්ලක් වගේ සද්දයක් ඇහුනේ වේදනාබර පරිසරයක් මතු කරමින්.

"ඔ...ඔයාම ඇයි ඒ ... ඒ ඔයාම ....ආහ්"

කුකී ජිමින් හිටපු කාමරේ ඉදන් ඔලුව දනිස් දෙක ඇතුලෙ හංගගෙන අඩනවා.

දවස් දෙකක්...

දවස් දෙකක් තිස්සෙ එක දිගට කුකී අඩනවා. එයාට දරාගන්න බෑ මේ සිද්ද උන දේ.

ඒ දවස් දෙක ඇතුලත කුකී කාමරෙන් එලියට ආවෙ හරියටම දෙපාරයි.

අඩුම තරමෙ එයා තාම හොස්පිට්ල් එකේ ඉන්න ටේව බලන්නවත් ගියේ නෑ. ජීයූන් හැමදාම ටේව බලන්න යනවා කියල ගෙදරින් ගියා.

මේ හැමදෙම දිහා නිහඩව බලන් හිටපු මෙලී තමන් මේ කරන්නේ වැරැද්දක්ද කියල සිය පාරකට වඩා කල්පනා කලා.

ඒත් තවමත් එයා කරපු වැරැද්ද හරිගස්සන්න එයාට කාලය ඉතුරුයි....

එහෙම නේද​?

ටේ තාම හොස්පිට්ල් එකේ එයාට සිහිය ආවෙ දවසකට පස්සේ.

මේ අතර ටේ කුකීට කතා කරන්න කොච්චර ක්‍රම හෙව්වත් එකක්වත් හරි ගියේ නෑ.

එතකොට ජිමින්....

හතරවටින් කොටු කරපු කාමරක් ඇතුලෙ සීතලේ හිරවෙලා හිටියා.

දවස් දෙකක් තිස්සෙ ජිමිනුත් නිහඩයි. අඩල අඩලම ඇස් දෙක ඉදිමිලා. රතු වෙච්ච කම්මුල් හරියට මාස්මෙලෝස් වගේ.

'ඔයා මාව විස්වාස කරනකම්ම මම බලන් ඉන්නම් කුකී..'

මේ අතරෙ ටේ ෆෝන් එක අරගෙන කුකීගෙ නම්බර් එක ඩයල් කලේ අදවත් කුකී කතාකරයි කියල බලාපොරොත්තුවෙන්.

"ප්ලීස් ගන්න කුකී ප්ලීස්... ආන්සර් කරන්න​... ඔයා ඉන්නෙ වැරදි වැටහීමක කුකී.."

ෆෝන් එකේ සද්දෙ ඇහෙනකොට මනෝ ලෝකෙන් එලියට ආව කුකී ෆෝන් එක දිහා බැලුවේ හිස් බැල්මෙන්.

" හෙලෝ ටේ.. මට සමාවෙන්න . මට බෑ ඔයාට මූන දෙන්න . මං නිසයි ඔයාට ඔහොම උනේ ප්ලීස් ටේ මට සමාවෙන්න​."