hyung... 🥀 [completed]

Part 07...🥀

ඇග එහෙම හෝදගෙන කුකී ලෑස්ති උනේ ජිමින්ව හම්බෙන්න යන්න. මොකද එයාට හරියට ජිමින් එක්ක කතා කරන්නවත් ලැබුනෙ නෑනෙ.

ඉතින් ටේ ගියාට පස්සෙ කුකී හිමීට ජිමිනගෙ රූම් එකට රිංගුවා.

" ජිමින් හියුන් මම එන්නද"

අඩවන් කරල තිබ්බ දොරෙන් ඔලුව ඇතුලට දාපු කුකී එහෙම අහද්දි ඇදේ ඉදගෙන මොකද්දෝ දෙයක් අතේ තියාගෙන ඒක දිහා බලන් හිටපු ජිමින් ගැස්සිලා අතේ තිබ්බ එක ඇද යටට දාලා හැංගුවා.

" ආහ් එන්න කුකී. "

" හියුන් එක්ක මට කතා කරන්නවත් බැරි උන නිසයි මම ආවෙ. ඉතින් හියුන් මට කියන්නකො ඔයා ගැන​. ඔයාගෙ අම්ම තාත්තා ගැන​. එයාල කවුරුවත් කෝල් කලේ වත් නෑ නේද තාම​."

ජිමින් ඉස්සරහ තිබ්බ පුටුවෙන් වාඩි උන කුකී ජිමින්ගෙන් ඇහුවේ ජිමින් ඔලුව පහත් කරලඅ බිම බලාගන්නකොට.

" මට අම්මෙක්වත් තාත්තෙක්වත් නෑ කුකී. මම තනියමයි ඉන්නෙ."

එහෙම කියපු ජිමින් ආයාසෙකින් කටට ගත්ත හිනාවක් කුකීට පෙන්නුවා.

" ම.. මට සමාවෙන්න හියුන්. ඔයා කැමති නම් මට ඔයා ගැන කියන්න."

ජිමින්ගෙ කතාවෙන් මූන අවුල් කරගත්ත කුකී ජිමිනගෙ අත් දෙක අල්ලගෙන එහෙම කිව්වා.

" ආහ් ඒකට කමක් නෑ කුකී. මම පොඩිකාලෙම මගේ අම්මයි තාත්තයි කා ඇක්සිඩන්ට් එක්කින් නැති උනා. එතකොට මට අවුරුදු දාහතරක් විතර.

අම්මයි තාත්තායි මාව දාල ගියේ මාව තනිකරල නෙවෙයි. චූටිම චූටි රෝස මලකුත් එක්ක."

ජිමින් ලාවට හිනාවෙන ගමන් කුකී දිහා බැලුවා.

" ඒ කව්ද හියුන්."

" මගේ මල්ලි. එයාට එතකොට අවුරුදු හතරයි.එයා හරිම චූටි දගම දගයි . අපේ හුරතලානෙ ඉතින්."

ජිමින් ඇස් වල කදුලු පුරවගෙන කුකී දිහාම බලාගෙන හිනා වෙවී කතා කරනවා. කුකීට ඒ කදුලු පිරුනු ඇස් වල හුරුපුරුදු බවක් දැනුනනත් ඇත්තටම කුකීට තේරුනේ නෑ ඒ මොකද්ද කියලා.

" ඉතින් හියුන් ඔයාගෙ මල්ලි කෝ.."

ජිමින්ගෙ ඒ ඇස් මග​ඇරලා කුකී ඇහුවේ තවත් ඒ ඇස් දිහා බලන් ඉන්න බැරි බවක් දැනෙද්දි.