flawless // eremika

hope for last.

Pek oyuyan yok ama selamlar!! Yeni bir bölümle geldim.

Bu bölüm kendimden bir şeyler yazacağım, kurgu efekti olmadan , ilk ilişkimi ve ondan sonra Eren'le nasıl tanıştığımı anlatacağım. İsterseniz okumayabilirsiniz ama içimi de dökeceğim bu yüzden okursanız belki de çok şey bulacaksınız kendinizden, bu yüzden okumanızı rica ediyorum.

Biyografimde bu bölüme özel hazırladığım playlistin linki var, isterseniz açabilirsiniz. İyi okumalar ( ◜‿◝ )♡

İnsanın kendi zihninde verdiği savaşlar, her zaman kendine karşı en büyük yenilgi ve zaferleri getirir. Çünkü farketmese de insan, her zaman en büyük savaşı kendi benliğine karşı verir. Hayat kısadır, ne olursa olsun yaşanmaya değerdir, ne olursa olsun nefes aldıkça bir şekilde sürer gider değil mi? Zamanla gitmez dediğiniz her şey gider, isteyerek veyahut istemeyerek; gitmez dediğiniz her insan gider, dinmez dediğiniz gözyaşlarınız bir şekilde diner. Her şey bir şekilde geçer de, kalp yarası geçmez.

Evet gözyaşlarınız belki diner ama o kalbinizdeki ağır yük gider mi hiç? Sadece gözyaşınız kalmamıştır, bu yüzden ağlayamıyorsunuzdur. Zaten gözyaşı hiçbir acının ağırlığını anlatamaz. Bu hayatta daha çok ağlayan daha mı çok acı çekmiştir? Peki ya ağlayamayacak hale gelmiş insanlar? Onlar daha mı az acı çekmiştir? Ne olursa olsun herkesin derdi, kederi, hüznü kendinedir.

Herkesin canını yakan hisleri, geceleri uyutmayan dertleri , gözlerini yakıp burnunu sızlatan düşünceleri, farklıdır. Bazen acılar birbirine benzer ama acılar hep parmak izi gibidir, herkeste farklıdır, herkeste farklı yollarla ortaya çıkar, farklı tepkiler yaratır, farklı şarkılar dinlettirir, farklı gözyaşları döktürür, farklı kalp yaraları verir.

Bazen öyle görünmese de her insanın içinde ufacık da olsa vardır kalbini burkan bir şeyler. Dışarıdan bakıp ne kadar mutlu olduğunu düşündüğünüz o insanların ne derin acılar yaşayıp yaşamadığını, onu nasıl aklına gelmesin diye travmalarıyla dalga geçecek dereceye getirdiğini bilemezsiniz. Bu yüzden ne zaman acılarıyla gülen bir insan görsem "Ne kadar da mutlu," demem, "Ne kadar da güçlü biri," derim.

Çünkü bu insanlar başkalarının önünde ağlamaktan bile korkan, zayıf yanları sandıkları acılarını saklamaya çalışırlar. Güçlü görünmek isterler, her ne kadar olmasalar da. Çünkü istemezler başkasının acımasını, istemezler başkasının tesellilerini. Onların kendilerinden başka kimsesi olmamıştır bu hayatta. Bazen anlatmak isterler deliler gibi her şeyi, mutlu olmadıklarını, acı çektiklerini herkese söylemek isterler. Bağırarak ağlamak ve yıllardır durmadan kanayan kalplerini birilerinin görmesini isterler. Ama yapamazlar.

Susarlar çünkü güvenemezler. Gülerler çünkü her gece ağlamaktan bıkmışlardır. Hiçbir şey yokmuş gibi davranırlar çünkü düşünmekten yorulmuşlardır. Dalga geçerler çünkü ciddiye alırlarsa bu hayatın yaşanmayacağını bilirler. Unutmak isterler, umurlarında olmamasını dilerler deli gibi. Ama beyinleri oyun oynar onlarla, her zaman.

Ben, Mikasa Ackerman'ım. Çok yazdım, çok çizdim, vaktim oldukça bolca okudum. Güzel yazamadım, yırtıp attım. Bazen güzel çizdim, gülümsedim. Okudukça öğrendim, öğrendikçe sevindim. Yeni şeyler öğrenmek istedim hep, kendimi geliştirmek istedim. Gelişmek istedim ama büyümek istemedim hiç. Çocuk kalmak istedim hep, halbuki ben çocukluğumu yaşayamamıştım ki.

Ben çocuk kalmak istedim çünkü çocukken ağlardım hıçkıra hıçkıra, gülerdim kahkahalarla. Büyüdükçe sustum, içime attım, gülmek için sebebim olmadı hiç, gerçekten, gönülden gülmek neymiş unuttum ben bu yüzden. Ağlayamadım deliler gibi omuzlarım sarsılarak, hıçkıramadım, rahatlayamadım, hep içimde biriktirdim. Boğazıma hep bir yumru saplandı, gözlerim doldu, burnum sızladı, çenem titredi ama ağlayamadım hıçkıra hıçkıra. Duygularımı göstermeyi unuttum, nasıl göstereceğimi unuttum çünkü nasıl hissettiğimi umursayan kimsem yoktu ki benim. Gerek olmadığını düşündüm.