"Biz marttayız değil mi?"
"Evet nisana gireceğiz."
"İnsan burada zaman kavramını unutuyor. Az kalmış."
"Neye?"
"Çıkacağım buradan çok yakında"
"Adına sevindim."
"Saat kaç?"
"Bilmiyorum bilgisayarından baksana."
Laptop'tan baktı.
"Saat 1 olmuş. Dışarı çıkalım mı? Sigara içeceğim."
"Olur"
Koridora çıktık. Hemşireyle konuştum ve dışarı çıktık.
Büyük orman gibi olan parkta dolaşmaya başladık.
"Teşekkür ederim benimle geldiğin için."
"Rica ederim. Hastanede canın sıkılıyor mu?"
"Sıkılıyor ama topluca etkinlikler yapıyorlar."
"Arkadaşın var mı hiç onunla konuşabilirsin."
"Beni başka birisiyle yalnız bırakmıyorlar sadece toplu alanlarda birisiyle konuşabiliyorum."
"Ama benimle kaldın."
"Hemşire sürekli kontrol ediyordu farkındaysan. Birde sen ziyaretçisin."
"Neden böyle yapıyorlar ki?"
"Boşver, sen beni bir daha ziyarete gelecek misin?"
"Evet geleceğim."
"Gerçekten mi?"
"Gerçekten geleceğim."
Buruk bir gülümsemesi vardı. Gözleri doldu ve aktı.
"Neden ağlıyorsun? Ağlama"
"Ben çok kötü hissediyorum, o insanların arasında kalmaktan kendi aklımı kaçıracağım en sonunda. Hiç kimsem de yok ailem ayda 1 kez geliyor zaten istemiyorlarda beni sen şimdi böyle söyleyince duygulandım."
Ağlamaya devam etti. Böyle aileler neden vardı? Gerçekten bir insanın evladını sevmemesi mümkün müydü? Belki de başka olaylar vardı aralarında.
"Orada yaşamak işkence gibi hiç bir özgürlüğüm yok. Kaçamadığım sürece istediğim hiç bir şeyi yapamıyorum."
İçim sızladı. Çok üzülüyordum onun için sağlıklı bir yaşam değildi bu. Cebimden peçete çıkarıp gözyaşlarını sildim.
"Biraz daha dayan çok az kaldı."
Kafa salladı ve iç geçirdi. Ağlayınca içi boşalmıştı biraz.
Sigara yaktı.
"İçer misin?"
"Olur"
İçmeye başladık.
"Senin hayatın nasıl gidiyor? Çalışıyor musun?"
"Daha yeni mezun oldum üniversiteden. Çalışmıyorum."
"Geçimini neyle sağlıyorsun?"
"İnternetten kazanıyorum borsa işi falan."
"Bu işlerden anlaman güzel."
"Sorması ayıptır senin bir işin var mıydı önceden? Bu para nereden geliyor gördüğüm dolarlar falan ailen mi zengin?"
"Hayır ailem normal kendini geçindirebilecek türde bir aile. Akıl hastanesinde yatıyorum ama ben de üniversite bitirdim. Programlamayla uğraşıyorum. Borsa işlerinden iyi anlarım ve kazanmayada devam ediyorum."
"Çok iyi bana da bir kaç taktik versene ya"
"Veririm, veririm. Bu arada sevgilin falan yok değil mi?"
"Hayır neden?"
"Sonuçta ben bir erkeği sevgilin bundan hoşlanmayabilirdi."
"Yani ona sormazdım yine de"
"Ya bir şekilde öğrenirse?"
"Öğrensin zaten benim niyetimin ne olduğu belli sadece arkadaşlık ediyorum sana ama bunları düşünmeme gerek yok, hayatımda kimse olmadığı için."
"Benimle çıkar mıydın peki?"
Kısa bir sessizlik oluştu aramızda. Gözlerimi kaçırdım.
"Ne alaka?"
"Gözünde nasıl göründüğümü merak ettim sadece. Yanlış anlama lütfen kötü bir amacım yok."
"Yakışıklı adamsın alp. Hemen hemen her kız seninle çıkar inan bana."
"Seninle de öyle"
"Yani çok olmasada bir giderim var"
"Neden öyle düşünüyorsun?"
"Neredeyse 60 kiloyum"
"Ne güzel işte"
"Anlamıyorsun, neyse hadi içeri girelim mi?"
Beraber ayağa kalktık ve içeri girdik.
"Ben gideceğim başka istediğin bir şey var mı?"
"Sadece dediklerimi yap onun dışında istediğim bir şey yok"
"Tamam o zaman görüşürüz"
"Görüşürüz"
Koridor boyunca yürüdü. Anlık gelen duygusallıkla bağırdım.
"ALP"
Bana döndü, hızlı adımlarla hatta ona doğru koşup göğsüne sarıldım. Sırtıma sarılan kolları hissettim.
"Sen üzülme tamam mı? Kurtulacaksın buradan. Bırakmayacağım seni burada. Ben yardım ederim sana"
"Biliyorum artık üzülmeyeceğim."
"Kendine çok iyi bak olur mu?"
"Sen de kendine çok iyi bak"
Yanağımdan bir makas alıp ona veda ettim. Yukarı odasına çıktı. Hemşire bana doğru yaklaşıyordu.
"Sizi sevmiş olmalı."
"Galiba öyle bu arada ben neden ona ayrıcaklık tanıdığını anlayamadım?"
"Size söyleyeceğim ama aramızda kalsın olur mu?"
"Olur"
"Alp burada yaklaşık 10 aydır kalıyor ve ilk başlarda çok sessizdi 4'lü odalarda kalıyorlardı ve cinsel eksikliğinden dolayı gidip birkaç adamı becermiş. Aynı şekilde düzenlediğimiz etkinliklerde de bir kaç kız ile anlaşıp onlarlada birlikte olmuş."
"NE TECAVÜZ MÜ ETMİŞ"
"Hayır tecavüz gibi bir olay yok para karşılığında anlaşmış hepsiyle onlarda kabul etmiş. Bazılarının olayı kavrama yetisi de yok aynı zamanda alpinde o an ne yaptığını anlayacak kadar yetisinin olduğunu sanmıyoruz. O yüzden ayrı odada kalmasına karar verildi herhangi birisiylede yalnız kalmasına izin vermiyoruz."
Kontroller bu yüzdendi demek...
"Şimdi nasıl peki?"
"Eskisi gibi değil. Gayet iyi."
"Ne zaman çıkacak?"
"4 nisanda, doğum gününde."
"Teşekkür ederim."
Eşyalarımı aldım ve hastaneden çıktım. Şimdi eve gitme zamanı.
