อีสเซียร่า

ห้วงอดีต

.
.
.

คนทั้งหมู่บ้านอพยพไปอยู่ที่ราบสูงเชิงเขา เดินจากหมู่บ้านไประยะทางไกลพอสมควร ถ้ามองจากข้างล่างไม่รู้เลยว่าพวกเขาอยู่กันที่นี่เพราะมีหินก้อนใหญ่กำบังอยู่ เมื่อมาถึงทุกคนจึงรวมกลุ่มออกมาต้อนรับ

"พวกเราหลบกันอยู่ที่นี่ ที่เหลือรอดมาก็มีเพียงเท่าที่เห็น"

ผู้นำหมู่บ้านคนที่เจมินยื่นข้าวปั้นไปให้ผายมือไปยังชาวบ้านที่เหลืออยู่ ที่นี่เป็นเบต้าเสียส่วนใหญ่ ผู้ชายทั้งหมดลงไปข้างล่างเพื่อขับไล่ผู้บุกรุก ส่วนที่เหลืออยู่เป็นผู้หญิง เด็กและคนชรา อยู่บนนี้นับจำนวนได้ไม่น่าจะเกินสามสิบรวมกับผู้ชายก็น่าจะราวๆ ห้าสิบชีวิต

"ในหมู่บ้านเรามีเหลือรอดกันเพียงเท่านี้ แผ่นดินไหวคร่าชีวิตผู้คนไปมาก" ผู้เฒ่าของหมู่บ้านกล่าวอย่างเศร้าๆ เขาโอบแผ่นหลังของเด็กชายที่ซ่อนตัวอยู่ด้านหลังให้ออกมายืนข้างกัน "ครอบครัวข้าก็เหลือแต่ข้ากับหลานชายวัยห้าขวบเศษเพียงเท่านี้"

เด็กน้อยตาใสจ้องมองคนแปลกหน้าอย่างหวาดระแวงก่อนจะมาหยุดสายตาอยู่ที่เจมิน มองเขานิ่งอยู่นาน เจมินเห็นอย่างนั้นจึงย่อกายลงให้ความสูงอยู่ในระดับเดียวกัน เขาจับมือหนูน้อยขึ้นมาลูบเบาๆ แล้วเอื้อมไปลูบที่กลุ่มผมหนา รู้สึกว่าเด็กคนนี้คงไม่ได้อาบน้ำมาหลายวัน

"พี่คนสวย" เด็กน้อยเปร่งวาจาทำให้เจมินยิ้มรับอย่างปฏิเสธไม่ได้ เสียงใสๆ ของเด็กน้อยช่างน่าฟังนักยิ่งนักเจ้าหนูนี่พูดเข้าที

"ว่าไง"

"ตาพี่คนสวยสวยจัง"

"ตาพี่?" เจมินชี้ไปที่ดวงตาของตัวเอง จะว่าสวยก็สวยน่ะนะข้อนี้เขายอมรับอีกนั่นแหละ ตาสีเทานี่หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว เจมินยิ้มรับอย่างภาคภูมิใจก่อนจะชี้ไปที่นัยน์ตาคู่ตรงข้าม

"ตาเจ้าก็สวยเช่นกัน" เจ้าของนัยน์ตาสีดำสนิทยิ้มกว้าง เด็กชายอัลฟ่าเพียงคนเดียวในหมู่บ้านกอดคอเจมินแน่นจนขยับแทบไม่ได้ แขนเล็กล็อกเขาไว้อย่างกับคีบเหล็ก เจมินได้แต่หันมาขอความช่วยเหลือจากเมอร์ซี่และคิลที่ยืนอยู่ข้างกัน