อีสเซียร่า

หอตะวันตก

ยามเช้าตรู่ของวันใหม่ตะวันยังไม่โผล่พ้นขอบฟ้า ท้องนภายังเป็นสีหม่น เจมินลืมตาตื่นขึ้นโดยไร้เสียงปลุกเหมือนอย่างเคย ร่างบางดึงผ้าห่มหนาออกจากตัวก่อนจะลุกลงจากเตียง

เหลียนเหลียนนอนอยู่บนพื้นมีที่นอนปูรองและผ้าห่มฝืนหนาที่ขอเพิ่มมาอีกที เพราะไม่อยากให้คุณหนูนอนในที่แปลกถิ่นคนเดียวสาวใช้ที่ทำหน้าที่ไม่เคยขาดตกบกพร่องจึงนอนเฝ้าไม่ห่าง

เหลียนเหลียนเป็นทั้งสาวใช้ พี่ เพื่อน และทุกอย่างให้กับเจมิน เขาและเธอไม่เคยห่างกันเลย ผู้หญิงที่มีเรือนผมสีดำสนิทตัดกับผิวขาวซีดคนนี้อยู่ข้างกายเขาเสมอตั้งแต่จำความได้ นี่คงเป็นครั้งแรกที่พวกเราจะต้องห่างกัน เจมินก้มดูคนที่หลับอยู่เพราะเพิ่งจะเห็นเป็นครั้งแรก

"หลับลึกอย่างนี้คงจะเหนื่อยมากสินะ" ใบหน้าหวานเผยรอยยิ้มอย่างนึกเอ็นดูออกมาเมื่อได้ยินเสียงกรนเบาๆ จากสาวใช้ก่อนจะลุกออกไปให้เบาที่สุดเพื่อไม่เป็นการรบกวน

เสียงนกร้องจิ๊บๆ ดังมาจากที่หน้าต่างข้างนอก เพราะอาการนอนไม่หลับไม่สามารถเอาชนะได้ด้วยการหลับ เจมินพยายามมาแล้วทั้งคืนผลสุดท้ายเขาทำได้แค่เพียงนอนลืมตาในความมืดเท่านั้น ยิ่งท้องฟ้าเริ่มสว่างมากขึ้นเท่าไหร่อาการตื่นเต้นที่หัวใจก็เพิ่มมากขึ้นเท่านั้น เป็นวันนี้แล้วสินะที่เขาจะได้เป็นนักเรียนของโรงเรียนอนาสตาเซียอย่างเต็มตัว

ถนนหน้าโรงเรียนแห่งอนาสตาเซียแออัดไปด้วยผู้คน รถม้าจำนวนหลายสิบคันจอดอัดแน่นกันอยู่ที่หน้าประตูโรงเรียน สัมภาระถูกขนลงมาอย่างทุลักทุเล กระเป๋าใบโตหนึ่งถึงสองใบถูกลากไปตามพื้นถนนเพื่อไปเข้าแถวรายงานตัวก่อนที่นักเรียนใหม่จะได้รับป้ายแขวนคอ ซึ่งเป็นป้ายผ่านประตูของโรงเรียน

ประตูขนาดใหญ่มหึมาสีดำสนิทของโรงเรียนแห่งอนาสตาเซียเปิดออกกว้างเพื่อต้อนรับนักเรียนใหม่ในวันแรกของปีการศึกษา นักเรียนใหม่ที่รายงานตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วถอยออกมาเพื่อกล่าวอำลากับครอบครัวที่มารอส่ง