တံခါးထဖွင့်ပေးလိုက်တော့ အမဆုရီပန်ပန်ဖြစ်နေသည်။သူမထင်မှတ်ထားပေ။ညကြီးအချိန်မတော် ဘာကိစ္စများပါလိမ့်။
"မောင်လေး..အမကိုလေ.....တစ်ခုလောက်ကူညီပါလား"
"ဟုတ်....ဘာကူညီပေးရမလဲ"
သူပြန်မေးလိုက်တဲ့ အခါ သူမက
"အမ လပ်တော့ပျက်သွားလို့ မောင်လေးပြင်တတ်လား တစ်ချက်လောက်ကြည့်ပေးပါလား"
"လပ်တော့က..ဘာဖြစ်သွားလို့လဲ"
"ဗီဒီယိုတွေ သီချင်းတွေဖွင့်လို့မရတော့လို့"
"ရတယ်..ကျွန်တော်တစ်ချက်ကြည့်ပေးမယ်လေ"
"အားတော့နာပါတယ်...အလုပ်ကိစ္စ အတွက်အရမ်းအရေးကြီးနေလို့ပါ"
"ရပါတယ်ဗျ"
"အဲ့တာဆိုခဏနော်"
"ဟုတ်ကဲ့"
သူမပြန်လှည့်ထွက်သွားလေပြီ။ကြည့်ရတာ လပ်တော့သွားယူသည်ဟု သူထင်လိုက်သည်။ဟုတ်ပါသည်။မကြာခင်လပ်တော့ကလေးပိုက်ကာပြန်ထွက်လာသည်။
သို့ပေမယ့် သူတန်းပြီးသတိထားလိုက်မိသည်က လပ်တော့ကိုလက်ကကိုင်မလာဘဲ ရင်ဘတ်မှာဖိပြီးပိုက်ထားသည်။တင်းကျပ်စွာဖိထားတာကြောင့် နို့အုံလေးကအပေါ်ကိုပင့်တက်နေသည်။
'လက်ကကိုင်လို့ရရဲ့သားနဲ့ ဘာလို့နို့ကြီးကိုဖိပြီးကိုင်လာရတာလဲ....ဟိုတစ်နေ့ကလည်းလှေကားမှာငါလာတဲ့ဘက်ကြီးကိုမှ ကုန်းထားတယ်'
သူ့ရဲ့အတွေးတစ်ချို့။
'ဒီအမကြီးငါ့ကိုမြူစွယ်ဖို့လုပ်နေတာ...နေပါဦး...ငါဘာတွေတွေးနေတာလဲ.....ငါ့သုက်ပိုးတွေ နားထင်ရောက်နေပြီ.....ဖြူစင်တဲ့လူတစ်ယောက်ကိုယုန်ထင်ကြောင်ထင်တွေလျှောက်ထင်နေတာပဲ...မှားမယ်...သတိကပ်စမ်း'
ထို့နောက်သူ့တိုက်ခန်းထဲကို သူမဝင်လာလိုက်သည်။
"အဲ့ဒီမှာလေ အဲ့လိုစာတန်းကြီးပဲပေါ်နေတယ်"
"ကျွန်တော့်ကိုခဏ"
လပ်တော့ကိုသူဆွဲယူလိုက်သည်။ တစ်ချိန်တည်းမှာပဲ သူလပ်တော့ကိုကြည့်နေစဉ် သူ့အနားကိုသူမတိုးပြီးကပ်လာ လေသည်။
'မွှေးလိုက်တာ'
လို့တောင် သူစိတ်ထဲကရေရွတ်မိလိုက်သည်။
YOU ARE READING
အိမ်မက်မဟုတ်သောအိမ်မက်
General FictionWarning⚠️အပြာစာပါ⚠️ဇာတ်လမ်းကတော့...တိုက်ခန်းရဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်အခန်းကို မိသားစုတစ်စုပြောင်းလာရာကစပါတယ်။
