"အာ...သေစမ်း...ကျောင်းတောင်မမှီတော့ဘူး"
အဲ့ဒီနေ့သူကျောင်းမသွားဖြစ်လိုက်။ဆိုင်ကယ်သွားယူဖို့သာရှိတော့သည်။
ဟိုဘက်လမ်းက ဦးသောင်းတို့အိမ်ကိုရောက်တဲ့အခါ.....
"ဦးလေးရေ"
"ကောင်းမြတ်လား..ဆိုင်ကယ်ယူမလို့မှတ်လား"
"ဟုတ်"
ခြံထဲကိုသူဝင်လိုက်တာနဲ့ ရပ်ထားတဲ့ ဆိုင်ကယ်လေးကိုသူတွေ့လိုက်ရသည်။ နေရောင်အောက်မှာပြောင်လက်နေတဲ့ kawasaki အစိမ်းရောင်ဆိုင်ကယ်လေး။
"မင်းအဖေကြီးကပြောသွားတယ်...ဒီမှာပဲပြန်လာထားတဲ့ အပြင်သွားရင်ပြန်လာယူပေါ့....ဦးမရှိလည်းဝင်ထားဝင်ယူလို့ ရတယ်သိလား"
"ဟုတ် ကျွန်တော့်ကိုသူပြောထားပါတယ်"
ဦးသောင်းဆိုတဲ့လူက သူတို့ရဲ့ အရင်ဒရိုင်ဘာဟောင်း။အခုတော့ သူအလုပ်ထွက်သွားပေမယ့် နှစ်တွေအကြာကြီးလုပ်လာခဲ့ပြီး ကျေးဇူးတွေရှိခဲ့တာကြောင့် သူ့ဆိုင်ကယ်ကိုအဲ့ဒီအိမ်မှာပဲ ညသိပ်ဖို့ဆုံးဖြတ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
ထို့နောက်သူစိတ်ပြေလက်ပျောက် မြို့တစ်ပတ်လျှောက်မောင်းလိုက်တော့သည်။
________________________
တောင်ကုန်းလေးနောက်မှာ တောလမ်းသွယ်လေးတစ်ခုရှိသည်။သစ်ပင်ခြုံနွယ်တွေထူထပ်ပြီး လူအရောက်အပေါက်နည်းပုံရသည်။
'ဒီနေရာ ငါတစ်ခါမှရောက်ဖူးပါလား'
ထို့နောက်ဆက်ပြီးမောင်းသွားရင်းနဲ့ လမ်းအဆုံးမှာရေကန်ငယ်လေးတစ်ခုနဲ့ တဲပျက်လေးတစ်လုံးကစောင့်ကြိုနေသည်။
'ဘယ်သူလာဆောက်ထားတာလဲ'
နေရာလေးက လှပေမယ့်ဟောင်းနွမ်းလို့နေပြီ။လူမလာတာကြာပြီထင်သည်။တဲလေးပေါ်ခဏထိုင်လိုက်ပြီး ဝယ်လာတဲ့ cola ဘူးလေးကိုသူဖောက်သောက်လိုက်သည်။
ကန်ရေထက်ကို သစ်ရွက်လေးတွေတဖြုတ်ဖြုတ်ကြွေကျနေသည်။သစ်ရွက်တွေနဲ့ ပြည့်နေတဲ့ထိုရေကန်လေးကိုရှင်းမည့်သူကမရှိ။
ထို့အပြင်ဖုန်တွေသဲတွေတက်နေတဲ့ တဲပျက်လေးကိုလည်း ဘယ်သူမှလာမရုမစိုက်နိုင်။
သူသာမျက်စိလည်လမ်းမှားပြီးရောက်လာခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုနေရာလေးကတော့ သူလာလို့ ဝမ်းသာမိနေမှာပဲလို့သူတွေးလိုက်သည်။မကြာခင် သူပြန်ထွက်သွားရင် အထီးကျန်စွာ ကျန်ရစ်ခဲ့ပေဦးမည်။
YOU ARE READING
အိမ်မက်မဟုတ်သောအိမ်မက်
General FictionWarning⚠️အပြာစာပါ⚠️ဇာတ်လမ်းကတော့...တိုက်ခန်းရဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်အခန်းကို မိသားစုတစ်စုပြောင်းလာရာကစပါတယ်။
