0705//Aşık Cesetler

0.1

~LOVE YOURSELF~♡

Klasik bir beden dersinde kendimi okulun çatısında buluvermiştim. Ellerimde rengarenk kalemlerle okulun çatısına, bulduğum güzel pürüzsüz bir yere bir şeyler çiziyordum.

Bir elimde limonlu sodam diğer elimde renkli kalemlerimle çizim yaparken kapının açılma sesini duyduğumda biraz daha gizlenerek resim çizmeye devam ettim. Gördüğüm her yere resim çizip yakalanma konusunda master yapmıştım, artı olarak sık sık ceza alıyordum.

Gelen kişilerin kim olduğuna bile bakmamıştım.

Genelde buraya öğrenciler sigara içmeye gelirlerdi, kamera olmadığı için burası daha müsait bir alandı. Eminim bunu öğretmenler de biliyordu ama onlar için yakalanmadıkları sürece büyük bir problem yoktu.

Ağlama sesleri duyduğumda olduğum yerden kafamı çıkarıp baktım, bir kızın yüksekliğe çıktığını gördüm.

-"İntihar mı edecek?" Dedim kendi kendime.

Oraya gidip gitmemek arasında kararsızdım. Belki de öylesine çıkmıştı. Vicdanım el vermediğinden, ellerimdeki boyaları ve sodamı bırakarak ayaklandım. O sırada tekrar kapının açılma sesini duyunca olduğum yere tekrar gizlendim, sodamı aldım ve izlemeye başladım.

-"İlayda." Dedi içeriye giren çocuk.

Arkası dönüktü, üzerinde gri okul tshirtü ve siyah pantolonu vardı. İlayda olduğunu anladığım kız, çocuğa dönünce yüzünü görebilmiştim. Kahve tonlarında, uzunca saçları vardı fakat güneş vurunca kızıl gibi görünmüştü.

Sessizce izlemeye devam ettim.

-"İlayda dinle! Bunu yaptığında eline bir şey geçmeyecek anladın mı? Sadece yakın arkadaşların ve ailen senin için üzülecek, herkes unutacak seni. Kimse için değmiyor inan bana."

-"Ben yaşayamıyorum ki zaten. Ben nefes alan bir ölüyüm anlıyor musun?" Dedi İlayda.

-"Anlıyorum tabi ki, seni en iyi ben anlarım bunu biliyorsun. Sevdiğim kızın etrafında pervane oluyorum ama beni görmüyor İlayda, biliyorsun." Dedi çocuk ses tonundan anladığım kadarıyla ağlıyordu.

-"Aynı şey değil, ben unutamıyorum. Sürekli başkalarıyla olduğunu görmek acı veriyor."

Kız hıçkıra hıçkıra konuşurken çocuğun, uzattığı eli tir tir titriyordu.

Kız biraz daha geri adım attığında çocuk bağırmaya başladı.

-"İlayda!"

-"Özür dilerim! Herkesten, her şeyden, yaşayamadığım hayattan, ailemden, arkadaşlarımdan.."

-"İlayda! Yalvarıyorum sana, ne olur in konuşalım. Söz veriyorum her şey çok güzel olucak."

Kız attığı tek adımda aşağıya düştü. Elimdeki soda düşüp kırıldı. O an, şu zamana kadar yaptığım gibi susmaya devam ettim.

Çocuk yere yığıldı, dizlerinin üzerine çöktü. Aşağıya bile bakmadı. Her şey o kadar ani olmuştu ki.. O an belki ben ikna etmeye çalışsaydım ederdim ama yapmadım.