𝓱𝓲𝓻𝓪𝓮𝓽𝓱 - jikook

}25{

Medya: Sia ~ Elastic Heart

İyi okumalar...

~

"Bugün akıl hastanesinde olsa dahi bu benden kurtulmak için yaptığı bir numara olabilir. Ben onu zaten yedi yirmi dört izletiyorum fakat sende dikkatli ol. Onu hiç görmemiş olsan bile olurda karşılaşırsan direkt analyabileceğin bir görünüme sahip çünkü tam başının üstünden çenesine kadar uzanan derin bir dikiş izi var. Bunu ona ben yaptım ve derin olduğu için iz asla gitmiyor o yüzden onu rahatlıkla ayırt edebilirsin. Unutma."

Ellerim titrerken korkuyla nefesimi verdim.

Bu onun bir psikopat gibi gülümsemesine sebep oldu.

"Sürprizi sevgiline bırakmadan ben yapayım dedim. Beğendin mi?"

Gözlerimi yüzüne çevirdiğimde dudaklarım titredi.

Çünkü yüzünde başından çenesine kadar uzanan derin bir dikiş izi vardı.

~

İki sert hamle ve güm.

Çocuk elindeydi.

Kendi kendine sırıttı adam, çocuğun şaşkınlığından faydalanmak hiç zor olmamıştı. Zaten odasının camı bir yangın merdivenine açılıyordu ve bu işlerini epey kolaylaştırmıştı.

Jungkook, dedi kendi kendine.

Beni o aptal hastahaneye kapattırdığın için pişman olacaksın.

Altın saçlı çocuğu arabanın bagaj kısmına yerleştirirken gözü daha az önce içerisinde olduğu siteye doğru koşturan genci buldu. Geç kalmıştı.

Tıpkı annesine de geç kaldığı gibi.

Düşünceleri gülümsemesine sebep olurken, belkide tarih tekerrür etmelidir diye düşündü.

Annesine yaptığı şeyi biricik sevgilisine de yapsaydı ne kadar yıkılırdı acaba?

Bu sefer kendini gördüğü ilk uçurumdan atacağına emindi.

Arbayı çalıştırıp oradan uzaklaşırken arkasında bir enkaz bıraktığını biliyordu.

Bunu daha öncede yapmıştı.

~

Jeon Jungkook

Çocukluğumu hatırlıyordum

Hayır.

Çocukluğum aklımdan hiç çıkmıyordu. Hatırlamam için unutmam gerekirdi fakat unutma gibi bir lüksüm yoktu.

Çünkü annemi en son gördüğümde çocuktum ve o gün son kez çocuk olmuştum. Ondan sonrasında olduğum kişiye kim ne isim verirse versin bir çocuk olmadığımı biliyordum.

Çünkü hiçbir çocuk katil olamazdı.

Benim elimde ise annemin kanları vardı. Ben geciktiğim için kendinden vazgeçişini gözlerimin önüne seren kan ve ardından gelen sayısız cinayetlerim.

Annem öldüğünde ilk düşündüğüm şey her şeyin bittiğiydi.

Güneş batmıştı ve bir daha benim için hiç doğmayacaktı. Bir daha kimseyi bu kadar sevmeyecektim ya da kimsenin yokluğu beni bu kadar çaresiz bırakmayacaktı. Çünkü annemi herkesten çok seviyordum.