Nie Ma Zmiłuj/ Bad Girl✔️

Rozdział 15.

Dwa miesiące później.
Pov. Neil.

Chyba dostaje depresji... Sarah nie ma przy mnie do dobrych dwóch miesięcy. Przez ten czas serce zdarzyło się zatrzymać dziesięć razy, te chwile były najgorszymi w moim życiu. Codziennie boję się o jej stan który coraz bardziej zmniejsza szanse na to aby się obudziła.
Codziennie idę do niej i kładę świeży bukiet białych róż, jej ulubionych.

Nie wiemy jak długo ma pozostać w takim stanie.
Lecz dają jej 2% na przebudzenie się.
Chłopaki także wariują, w domu jest cicho, nieprzyjemnie. Atmosfera jest chłodna a nie ciepła i pełna miłości jak wcześniej.
Każdy chodzi przygnębiony, nie odzywa się bez potrzeby do drugiego człowieka. Nawet nie jemy już razem posiłków....

Rok później
Pov. Michael.

Wracam do domu, z ogrodu, który już zdążył za rosnąć zielskiem.
Idę do Sarah, jak co dzień aby zobaczyć czy jest wszystko dobrze.
Po drodze mijam Paul'a, nie odzywamy się słowem. o William'ie już nie wspomnę po czterech miesiącach wrócił do rodziców.
Każdy traci nadzieję na lepszy dzień...

Kilka lat później.
Pov. Neil.

Jestem sam, zostałem sam, razem z nieprzytomną ukochaną. Nie wiem czy to wszystko ma jakikolwiek sens.
Tracę nadzieję...
Wczoraj zatrzymało się jej pięć razy serce, ledwo co ją uratowaliśmy z lekarzem.

-Neil... - usłyszałem cichy głos za sobą.

-Proszę... - zacząłem.

-Neil, ona się już nigdy nie obudzi, nie ma szans, jej mózg zapadł w wieczny sen. Ona się nie obudzi, za dwa, trzy tygodnie umrze. - wyjaśnił lekarz. - naprawdę przykro mi... Wiem ile dla ciebie znaczyła... Ale jest jeszcze coś...
Ona była, jest w ciąży...

-C-Co?

-Dziecko nie zapadło w sen, pod jej sercem tętni życie. - mówił- da się to jeszcze uratować... Chociaż jest pewna  komplikacja że może być niezdrowe. - dodał. - Nie zauważyłeś jej brzucha? Z dnia na dzień przybierał na wielości.

-Nie...

-Trzeba ją operować, jeżeli nie wyciągniemy dziecka w porę, ono umrze razem z nią...

-Co robimy? - zapytałem, przejeżdżając dłonią po twarzy.

-Musimy dzisiaj operować, jutro będzie już za późno, przyjedzie dodatkowy lekarz pomoże mi. - wytłumaczył.

***

-Teraz ostrożnie, nie możemy nic uszkodzić- usłyszałem znów zza drzwi. Brzęczały metale, i piszczały maszyny. Usłyszałem płacz dziecka, po chwili z pokoju wyszedł lekarz z małym zawiniątkiem.

-Proszę... To dziewczynka- dostałem na ręce dziecko, moje dziecko. Mała kruszynka którą miałem na rękach była za bardzo podobna do niej. - Jak ją nazwiesz? - zapytał.

-Sarah zawsze chciała mieć córkę o imieniu Adele.

-Piękne... Neil... Nie udało się nam jej uratować, daliśmy z siebie wszystko... Przykro mi... - oczy pokryły się łzami, ostatni raz spojrzałem na ukochaną. Pocałowałem ją w czoło.

-Skarbie, dlaczego mi nie powiedziałaś wcześniej? Mamy taką śliczną córeczkę... Zawsze chciałaś ją mieć... O imieniu Adele... Spełniło się twoje... Nasze marzenie...

6 lat późnej

-Adele, chodźmy już- powiedziałem do córki, która brała świeczkę w dłoń.

-Już idę tatku! - odpowiedziała, złapałem ją za dłoń, i szliśmy alejkami. Dotarliśmy do wskazanego miejsca.

-Daj- wyciągnąłem dłoń. Zabrałem świeczkę od Adele, i zapaliłem na grobie Sarah.
Na płycie widniał napis ,, Sarah Evans, ****-****, nigdy nie zniknie z naszych serc.”
Adele postawiła kartkę na pomniku, spojrzałem na rysunek, i przeczytałem napis,, Dla kochanej mamusi w dniu 30 urodzin" Łzy zaszkliły mi się, a Adele przytuliła się do mojego ciała.

-Mamusia cię kocha... - powiedziałem całując jej czółko.

-Wiem... Ciebie też kocha..

Koniec