HINDI NAGKULANG

Pang 27

Eddie

"Sorry for having this meeting so early may appointment lang kasi ako sa doctor ko mamaya." Ang sabi ko sa mga staff ko.
"Okey lang po un Sir naintidihan po namin saka may pa almusal naman po kayo eh." Ang biro ng isa kong staff.
"Okey lets go back to work." Umalis isa isa ang mga staff ko sa meeting room at naiwan kami ni Clara.
Napahawak ako sa ulo ko, nakaramdaman ako ng sakit dito na madalas na nangyayari dahil sa brain tumor ko.
Agad kinuha ni Clara ang pain reliever na reseta sa akin ng doctor, inabot niya yun sa akin pati na ang tubig.
"Thanks Clara."
"Youre welcome Sir. Sir worried lang po ako sa inyo, habang tumatagal po kasi napapadalas na po ang sakit ng ulo nyo, why dont you consider for brain operation po?"
"Will I live longer kapag pinaalis ko ito? Or baka mas ikadali pa ng buhay ko?"
"But sir you dont have to think things negatively. You have to overcome your fear para humaba pa po ang buhay nyo." Ang payo ni Clara sa akin.
Clara is not only my faithful secretary but she is also a trusted friend. Siya lang ang nakakaalam sa buong opisina regarding my brain tumor.
Few months ago nakita nilang may tumor nga sa utak and they are suspected that is dangerous and might be a higher stage of cancer. I remembered my Lolo who die on the same illness. Hindi niya nakayanan ang operation and we have lose him. Sobrang painful ang nangyari na un sa pamilya namin... ay sobra ring painful na I have the same illness too.
Nong una kong malaman ang condition ko I cannot accept it... sobrang sakit niya na parang gusto kong pamadiliing ang buhay ko para matapos na ang sakit. Pumanik ako noon ng Antipolo... hindi ko alam kung bakit... no where to go... basta alam ko gusto ko ng madiliin ang lahat... no more pain.
Wala ako sa sarili ko noon na nagmamaneho kaya sinadya kong banggain ang sasakyan ko sa isang malaking puno para matapos na lahat.
Pero... madaming nakakita sa akin at nagrescue sa akin palabas ng kotse ko. Tanging ang sasakyan ko lang ang nag end up... but not my life.