Тэхёны өглөөний сэрүүлэг дугарах үед Тэхён амандаа хараасаар утсаа хагалах шахам унтраав.
-"Жонгүгийг сэрээх дөхлөө." гэж Тэхён одоог хүртэл унтаж буй хөвсгөр үст рүү харан хэлэхэд өнөөх нь "Аль хэдийн сэрчихсээн." хэмээн тайвнаар хэллээ.
Тэхён бага зэрэг цочсон ч "Хэзээ сэрсэн юм?"
-"Мэдэхгүй ээ, чамайг хэсэг ширтэж байгаад буцаад зүүрмэглэчихэж."
Жонгүг нүдээ нухлан ийн хэлэхэд Тэхёны цээжинд тэсрэх бөмбөг тэсрэх шиг л болж улайж буй хацраа нуухыг хичээнэ.
-"Одоо надад яаж ийш ирсэнээ хэлэх үү?"
Тэхён орны толгойг налан суугаад Жонгүгийг нүцгэн цээжин дээрээ хэвтүүлэхэд Жонгүг түүний үнэрэнд донтож буйгаа мэдрэн улам гүн шигдэнэ.
-"Надад гомдчихсон гэж бодоод Намжүүнаас гуйсаар байгаад ирсэн юм."
-"Намайг гомдоохоос тэгтлээ айгаа юу?" гэх Тэхёны хоолой болгоомжлонгуй хийгээд тайван өнгөөр догдлол тээн асуухад Жонгүг хэлэхээс ичсэн бололтой толгойгоо дохив.
-"Намайг ирсэнд баярлахгүй байгаа юм аа даа?"
-"Мэдээж үгүй..." гэж Тэхён хэсэг бодлогоширсноо "Жонгүга?" гэж нухацтайгаар түүний нэрийг дуудав.
Жонгүг түүн рүү асуулт эрсэн харцаар харан үл ялиг хөмсөгөө өргөхөд Тэхён түүнийг доороо оруулан,
-"Бидний өнгөрсөн бидний харилцаанд огтхон ч нөлөөлөхгүй гэж би боддог, харин чи юу гэж боддог вэ?" гэхэд Жонгүг сандарсан ч хоолойгоо засан түүнд хариуллаа.
-"Одоо байгаа цаг хугацаа маань л бидэнд чухал болохоор надтай учрахаасаа өмнө ямар хүн байсан чинь огтхон ч хамаагүй."
-"Миний ухаантай жаал."
Тэхён инээмсэглэн түүний уруулыг үнсэхэд Жонгүг ч түүнийг зөрүүлж үнсэн хүзүүгээр нь тэвэрлээ.
Энэ удаад ямар ч хүч шаардахгүйгээр, ямар ч эсэргүүцэл үзүүлэлгүйгээр. Тэд нэгнийхээ эс бүрийг хайрлана.
Тэхён түүний уруулыг амтлахыг тэсэн ядан хүлээсэн мэт дэндүү тааламжтайгаар удаанаар үнсэж байв. Жонгүг түүний биеэр гүйх гүйдэлд Тэхёны нуруунаас зуурч хариу өгнө.
-"Чиний уруул үнэхээр амттай байна." гэж Тэхён амьсгаадсаар хэлээд дахин нэг удаа түүнийг энхрийлэн үнсэв.
-"Өглөөний есөн цаг болж байхад чи миний цамцыг тайлах гэлээ гэж үү?" хэмээн Жонгүг Тэхёны сахилгагүйтэх гарыг зогсоон хаалга руу харан,
