Bir an için senin yerinde olmak isterdim. Biri var, yıllardır seviyor seni, bir gözü hep üstünde. Tedirgin edici mi? Keşke sevebileceğin biri olabilseydim. O zaman beni görmezden gelmene gerek kalmazdı. Keşke en azından görmezden gelmeyeceğin biri o...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Ya siz benim şu kurt bakışlıma bakın 🤤"
~
Göğsüm hızla inip çıkıyordu, küçük bir temas edişi beni neden bu kadar heyecanlandırmıştı? Oysa ki ilk temas edişi değildi.
Gözlerimi açıp ona bakmak istedim ama bunu yapmamıştım. Bu anı bozmak istemedim. Heyecanım artık tüm vücudumu ele geçirmiş bir şekilde beklerken, dudaklarımda hafif bir baskı hissettim! Dudakları dudaklarımdaydı..
Ellerim yavaşça boynundaki yerini aldı. Bu anın yüz binlerce kez hayalini kurmuştum ama bunun gerçekleşmesine bir ihtimal bile vermemiştim.
Geri çekilecek gibi olduğunda, buna izin vermedim. Bu anın kısa sürmesini istemiyordum.
Boyumdan dolayı bana eğilmek zorunda kalıyordu ve Johnny bu duruma çare bulup beni küçük bir çocukmuşum gibi kucağına aldı. Sırtımı apartmanın soğuk duvarına yasladı. Ardından bende bacaklarımı onun beline doladım. Bunu apartmanda yapıyor olmamız ve bizi birinin görecek olması, asla umrumda değildi.
Beni sıkıca tuttu ve öpmeye devam etti. Yaramaz bir kız olmak istemiyordum ama o beni buna teşvik ediyor gibiydi.
O sıra sessiz apartmanı bir telefon sesi doldurdu. John dudaklarımdan ayrıldı ve nefesini düzeltti. Çalan telefon benim telefonumdu. Ekrana bakıp annemin aradığını gördüm. Beklemeden açtım.
"Kızım 20 dakikadır ne yapıyorsun aşağıda." Tamda cevaplaya bileceğim bir soru sormuştu! Anne şu an Johnny'le bizim apartmanımız da öpüşüyorduk..
"Ee ş-şey anne Johnny beyle sohbet ediyorduk, geliyorum şimdi." Ne ateşli bir sohbet ama!
"Tamam hadi!" Telefonu kapadım ve bana bakan koyu gözlere döndüm. Beni yavaşça kucağından indirdi. Bu andan sonra ne konuşulurdu hiç bilmiyorum. Çünkü daha önce böyle bir an yaşamamıştım. Johnny ilkimdi.
"Bunu yapmamam gerekirdi." Dudaklarından sadece bu kelimeler dökülmüştü. Aramızda ki mesafeyi açıp konuşmasına öyle devam etti.
"Çünkü yaptığımız bu şey çok yanlıştı ama..." Susmuştu. Sanki içinde kabullenemediği bir şeyler vardı.
"Ama ne?" Dedim.
"Üzgünüm." Bu söz saniyesinde, tüm heyecanımı yitirmesine sebep olmuştu.
"Öpüp sonra üzgün olduğunu söyleyemezsin!" Cevap vermeyip sessizliğe büründü.
"Yanlış olan bir şey yok ki! Aramızda ki yaş farkını bu kadar umursama John." Koyu gözlerini tekrar bana çevirdi.
"Küçük bir kıza bu kadar kapılmam doğru değil." Sıkıntıyla derin bir nefes verdim.
