Ruhumun İntikamı

acı ayrılık -

Merhaba arkadaşlar burada yeniyim ve bu benim ilk kitabım
Umarım beğenirsiniz
Hatalarım varsa affola
İyi okumalar!!

°°°

Bu dünyayı değiştirecek, bir etken olduğumu düşünmüyorum. Kendi hayatımı değiştirip durdum ama hep olumsuz sonuçlar ile karşılaştım.
Tabi onu da pek değiştirmiş olmadım hatta daha berbat etmiş bile olabilirim.

Olabilir miyim ki ?

Bilmiyorum buna siz karar verin.
Yaptığım bazı hatalar, güzel şeylere yol açsada hayatım onsuz tamamen felaketti bence.

Her zaman ki gibi erken uyumuştum hafta içi genelde hep erken uyurum çünkü okula erken gidiyoruz.
Bu duruma göre değişebiliyor, bazen öğlenci olsak da çoğu zaman sabahçı oluyoruz. Bugün okulda program olduğu için üç bölüm aynı anda okula gidecektik ama aksilik çıktı sanırım.
Müdür annemi aramış aynı plana sadık kalsınlar iptal edildi öğleden sonra derse gelsinler demiş şaka sanırım tam bir delilik!

Uykum kaçtı şimdi geri nasıl uyuyacam? Tamam bir dakika uyumuşum ama nasıl uyudun diye sorun bakalım.
Yağmur sesi evet şaka yapmıyorum bu sesi açınca hemen uyuyabiliyorum bende bilmiyorum ki neden böyle.
Elime telefonu aldım Twitter'de gezinmek istedim ama bir dakika o da ne ?
Okula gitme saatim gelmiş bile.
Yine saati tuturamadık neyse sağlık olsun.

Hızlıca üstüme birkaç parça geçirdim
ve servisi bekledim.
Ben indikten beş dakika sonra, servis pat diye kapımızın önüne geldi.
Neyse bu sefer saatini tutturdum sanırım.

Okula geldiğimde en yakın arkadaşım esma, okul kapısının önünde beni bekliyordu. İçeriye girmeden birbirimize sarılıp öyle girdik.

Esma benim çocukluk arkadaşımdı aynı liseye düşmemiz şans eseriydi bence ve bu sanştan yana çok mutluyum.

Okulda dersimiz akşam beşte bitiyordu ama ben sekizde evde oluyordum.
Genelde çıkışlarda servise binmiyordum, en sevdiğim kafede kahve içmeye ve kitap okumaya gidiyordum.
Aşırı hoş vakit geçiriyordum bence okuldan sonra yapılacak listelerine girmeli.

Okul saatimiz bittiğinde dediğim gibi günlük rutinimi yaptım sekizi on geçe de evde oldum.
Eve geldiğimde sofra hazır annemler beni bekliyordu.
Ama nedense içimde garip bir huzursuzluk vardı çünkü annem hep beni karşılar,sarılırdı.
Şuan öyle birşey söz konusu değildi.

İkisi de masanın başında gözlerini masaya dikmişler, kafaları eğik bir şekilde sanki masanın örtüsünün şekillerini ezberlemeye çalışıyorlardı.
Yine de ben yukarıya çıktığımı haber ettim. Üstümü değiştirip, yüzümü yıkayıp tekrar aşağıya indim.
Ne ben konuştum ne onlar sessizce yemeğimizi yedik ve sofrayı annemle topladık.

Ama anneme bir türlü soru soramıyordum. Sonra sessizce anne diye seslendim ancak beni birkaç dakika sonra yanıtladı:

- efendim

İçeriden yanıma doğru gelerek

- Bir sorun mu var neden sessizsin?

Yüzü bana doğru dönüktü ve sadece ne dedi biliyormusunuz ?

- Makina boş oraya düzersin bulaşıkları

Bir dakika şaka mı ben soru sordum burada insan bir yanıtlar demi yada susabilir. Konuyu başka şeylere çekmesine gerek yoktu.
Yine de arkamı döndüm, dediği gibi bulaşıkları makineye koydum ve mutfaktan çıktım.
Merdivenden  çıkacakken:

- Güneş kızım bir buraya bakarmısın ?

Babamın sesiyle duraksadım.
Annem ve babamın yanına doğru ilerledim.

- Birsey mi oldu sorun ne ?

- Seninle bir konu konuşacağız eğer istersen.

-Dinliyorum sizi

Birkaç dakika birbirlerine baktılar.
İkisinin de yüz ifadelerinden pek olumlu birşey söyleyecek gibi durmuyordu.
Annem, derin bir nefes alarak bana döndü ve gözlerimin içine bakarak söylemeye başladı.

- Kızım, babanla biz bir karar aldık ve bu karara saygı duymanı bekliyoruz.

- Ne demeye çalıştığınızı tam olarak anlamadım açık konuşabilir misiniz?
Elimi tuttu ve gözlerimin içine bakarak kalbimi paramparça eden o iki kelimeyi söyledi:

"AYRILIYORUZ GÜNEŞ"