-Efendim sedat.
-Evdesin sanıyordum.
Allah kahretsin! Eve mi gitmişti? Ne diyecektim ben şimdi? Tekrar yalan söyleyecektim.
-Marketteyim şimdi. Sen evde misin? hemen geliyorum. İşim çok sürmez.
-Hangi markettesin?
Anlamış mıydı? Allahım anlamasın lütfen.
-Bizim evin aşağısında ki. Ben geliyorum zaten.
-Tamam bekliyorum.
Sesi soğuktu. Ona yalan söylemiştim ve anlamıştı. Bu ona kaçıncı yalan söyleyişimdi.
-Hatırlıyor musun?
-Neyi?
aniden sorduğu soruyla afallamıştım.
-Seninle son kez buraya gelmiştik. Ben sana senden ayrılacağımı söylemek için çağırmıştım seni.
O an gözlerim doldu. Unutamıyordum ki. Daha dün gibi gözümün önündeydi. O gün ölmüştüm işte ben. Nasıl unutabilirdim.
-Unutmak ne mümkün.
~5 yıl önce~
"Emir şu kediye baksana nasıl da tatlı. Evlendiğimizde bizde kedi alalım mı? Köpekte olabilir. Hatta kuş da olur.
"Selin.
"Balık da alırız. Ha ne dersin?
"selin yeter.
Aniden kafamı emire çevirdim. Niye bağırmıştı ki? Yanlış birşey mi söyledim?
"Ne yeter?
Gözlerim dolmuştu. Benden sakladığı birşey vardı.
"Selin ben ayrılmak istiyorum.
Ne demişti o? Ben ayrılmak istiyorum? Ne kadar kolay çıkmıştı bu laf ağzından? üç yıldır beraber olduğum delice aşk yaşadığım adam şimdi neler diyordu böyle?
"Ne diyorsun sen E-emir?
"Duydun. Ayrılmak istiyorum.
"Neden?
Tek bir soru sorabilmiştim sadece. Neden. Ne diyebilirdi ki insan?
"3 yıl. Dile kolay 3 yıl. Kandırmışsın beni. Tam bir aptalmışım. Bunu söylemek için 3 yıl mı bekledin emir? Neden yapıyorsun bunu bize?
"Konuyu uzatmicağım. Senden birşey istiyorum. Sadece birşey.
Benden daha ne istiyordu ki? Kalbimi ona vermişken şimdi alıp götürüyordu. Daha ne istiyordu.
"Ne istiyorsun?
"Tanıdık biryerde bul beni.
~5 yıl sonra~
"Tanıdık biryerde bul beni.
"Tanıdık biryerde bul beni.
"Unutmamışsın.
"Unutmadım.
Nasıl unutabilirdim? Bir insan ölüm gününü unutur muydu? Gözümden bir damla yaş geldi.
"Benim artık gitmem gerek.
Ne kadar istemesem de.
"Biraz daha kalsan olmaz mı?
"Neden şimdi gelip de sedatla ortak oldun?
Bunu ögrenmem lazımdı. Bir an pat diye sorunca afalladı.
