Letters to Annette (Niall fanfiction)

Χιονίζει!

Annette's POV
"Μπορείτε να γίνεται πιο συγκεκριμένος; Τι εννοείτε είμαι αυτή που ψάχνατε;"
"Ξέρεις... Μπορώ να σου μιλάω στον ενικό έτσι;"
"Ναι φυσικά" Να του πω να περάσει μέσα; Και άμα είναι κάποιος που θέλει να με βλάψει; Δεν μπορώ να αφήσω όμως έναν νεαρό να μείνει έξω... Κάνει τόσο κρύο. Μου φαίνεται τόσο γνώριμο πρόσωπο. Όχι αποκλείεται να είναι αυτός... "Πέρνα μέσα μην κάθεσαι στην πόρτα"
"Ευχαριστώ" μου λέει και αν και έχει τόσο κρύο έξω αυτή την στιγμή η θερμοκρασία ανεβαίνει...
"Κάθισε... Θες να σου φέρω κάτι;"
"Όχι είμαι εντάξει... " Η προφορά του είναι ακριβώς σαν του...
"Καλώς... Για πες μου... Περίμενε! Εσύ ξέρεις το όνομα μου αλλά εγώ δεν ξέρω το δικό σου " Το ένα φρύδι μου σηκώνεται αυθόρμητα. Είναι ένα χαρακτηριστικό που κληρονόμησα από τον μπαμπά μου.
"Niall... Niall Horan. Χάρηκα "
Όχι θεέ μου! Γιατί η μοίρα μου παίζει τέτοιο παιχνίδι.; Έλα Άννα ηρέμησε. ΟΚ δεν έγινε κάτι. Μα τι λέω; Τι κάνω τώρα; Καλύτερα να μην φερθω σαν ανόητο δεκάχρονο. Ας φερθω φυσιολογικά...
Χαμογελάω και απαντάω με όση δύναμη μου έχει απομείνει "Λοιπόν Niall... Τι σε φέρνει εδώ;"
"Κοίτα Annette... Από ότι φαίνεται έγινε κάποιο λάθος στις βαλίτσες μας στο αεροδρόμιο! Αυτή τη στιγμή η δικιά μου βαλίτσα είναι στα χέρια σου και η δικιά σου είναι στο αυτοκίνητο... Λυπάμαι για την ταλαιπωρία αλλά..."
Σηκώνομαι από τον καναπέ του σαλονιού και τρέχω προς το δωμάτιο μου! Η βαλίτσα του ήταν πάνω στο κρεβάτι. Ανοίγω και αντικρίζω ανδρικά ρούχα! Θεέ μου η βαλίτσα του Niall Horan είναι στο κρεβάτι μου. Την κατεβάζω από το κρεβάτι και την σέρνω μέχρι το σαλόνι...
"Ορίστε. Και χίλια συγγνώμη "
"Μην ζητάς συγγνώμη... Αν δεν γινόταν αυτό δεν θα σε έβλεπα "
ΟΚ! Να και κάτι που δεν ακούς κάθε μέρα. Όχι... Δεν θα χαρακτήριζα υψηλή την θερμοκρασία στο δωμάτιο. Όχι. Είναι η ζέστη του Ισημερινού το καλοκαίρι κατά την διάρκεια του μεσημεριού. Το μόνο που κάνω είναι να του χαμογελάσω.
"Πάμε έξω, μέχρι το αυτοκίνητο για να φέρουμε και την δικιά σου βαλίτσα"
"Ναι φυσικά." λίγος παγωμένος αέρας είναι ότι πρέπει αυτή την στιγμή.
Βγαίνουμε έξω και ξεκλειδώνει το αμάξι. Τι ειναι αυτό; Χιόνι; Χιονίζει; Μα είναι ακόμα Σεπτέμβριος!
"Χιονίζει! " μου λέει ο Niall καθώς χτυπάει τα χέρια του σαν ένα παιδάκι το βράδυ των Χριστουγέννων που παίρνει το δώρο του.
"Μα είναι πολύ νωρίς για να χιονίσει " του λέω καθώς παίρνει την βαλίτσα στα χερια του.
"Είσαι σε μια από τις πιο βόρειες χώρες της Ευρώπης! " μου λέει καθώς μου κλείνει το μάτι.
Μπαίνουμε και κάποιος τον παίρνει τηλέφωνο... Μιλούσε ιρλανδικά όμως και δεν μπόρεσα να τον καταλάβω. Κλείνει το τηλέφωνο και το ακουμπαει στο τραπεζάκι του σαλονιού.
"Μπορώ να πάω μια στιγμή στο μπάνιο;" με ρωτάει κοιτάζοντας με στα μάτια.
"Ναι φυσικά... Πρώτη πόρτα δεξιά "
Κάθομαι στον καναπέ και σκέφτομαι τι έγινε την τελευταία 1 ώρα... Το αγόρι που ήμουν ερωτευμένη και πραγματικα μου έχει σώσει την ζωή είναι αυτή την στιγμή στο μπάνιο μου. Ένας σουπερσταρ που χιλιάδες κορίτσια τρελαίνονται για ένα βλέμμα του είναι στο σπίτι μου!
"Λοιπόν Annette.. χάρηκα που σε γνώρισα " μου λέει ένα πλατύ χαμόγελο.
"Και εγώ χάρηκα Niall "
Καθώς απομακρύνεται και πηγαίνει στο αυτοκίνητό του τον παρακολουθώ , τραβώντας λίγο την κουρτίνα για να μην καταλάβει.
Ξαπλώνω στον καναπέ και κοιτάω το ταβάνι σαν χαζή... Προσπαθώ να καταλάβω τι έγινε. Κοιτάω γύρω γύρω μέχρι που τα μάτια μου πέφτουν στο τραπεζάκι... Σηκώνομαι απότομα
"Ξέχασε το κινητο του!"

Ευχαριστώ παρα πολυ όλους σας και σας οφείλω μια μεγάλη συγγνώμη που δεν έβαλα τόσο καιρό...
Βλέποντας το σε πολλά ξένα φανφικ αποφάσισα να το κάνω και εγώ έτσι ώστε να έχω ένα κίνητρο για να βάζω...
Λοιπόν το επόμενο κεφάλαιο θα μπει όταν η ιστορία φτάσει τα 200 σχόλια και τις 300 ψήφους <3