Letters to Annette (Niall fanfiction)

Η κρίσιμη πτήση

Πριν αρχίσω να γράφω την συνέχεια της ιστορίας της Annette και του Niall θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσους διαβάζουν και με υποστηρίζουν...  Σε αυτό το ταξίδι δεν είμαι μόνη μου... Είστε και εσείς και είμαι ευγνώμων για αυτό.. Μην σας πριζω όμως...  Ας αρχίσουμε

Μία μέρα πριν την κρίσιμη πτήση
Annette's POV

Παίρνω στα χέρια μου την λίστα που είχα γράψει τα πράγματα που θα χρειαστεί να κάνω πριν φύγω για την Ιρλανδία...

-Να πακετάρω τσεκ

-Να φτιάξω τις βαλίτσες τσεκ

-Να ετοιμάσω τα ρούχα που θα βάλω αύριο στην πτήση τσεκ

-Να φορτίσω το κινητό μου και να βάλω ξυπνητήρι τσεκ

Δεν μπορώ να καταλάβω τους ανθρώπους που τα αφήνουν όλα για την τελευταία στιγμή... Δεν είπα να είναι σαν και εμένα με λίστα,  πράγμα που θα ήταν πολύ καλό, αλλά όχι και να τα κάνουν την τελευταία στιγμή!!  Όχι...  Δεν είμαι καθόλου της τάξης και να μαζέψω τα πράγματα μου αλλά όταν είναι για ταξίδι τα έχω όλα έτοιμα από την προηγούμενη... Το περίεργο είναι ότι για αυτό επηρεάστηκα από την ταινία Home Alone... Ξέρετε την ταινία που βλέπουμε τα Χριστούγεννα δίπλα στο τζάκι με το παιδάκι που μένει μόνο του... Είναι από τις λίγες ταινίες που θα σε βοηθήσουν σε κάτι στην καθημερινή σου ζωή! Ανάβοντας την σόμπα ξαπλώνω στο κρεβάτι και κουκουλώνομαι με τις αγαπημένες μου κουβέρτες... Κρίμα που δεν θα τις πάρω μαζί μου.. Αύριο θα είναι μια δύσκολη ημέρα...

Niall's POV

Δεν το πιστεύω πόσο ηλίθιος ήμουν την προηγούμενη εβδομάδα! Έχασα την πτήση! Όμως δεν θα ξαναγίνει! Όχι βέβαια...  Αν χρειαστεί δεν θα κοιμηθώ καθόλου... Μα τι λέω; Είμαι τόσο κουρασμένος... Αυτή την φορά θα βάλω τρεις φορές ξυπνητήρι κάθε 2 λεπτά για να είμαι σίγουρος ότι θα ακούσω τουλάχιστον το ένα! Ξαπλώνω στο κρεβάτι... Αχ που να πάρει... Πάλι το ίδιο όπως πριν από κάθε ταξίδι... Έχω υπερένταση! Δεν μπορώ να κοιμηθώ! Σηκώθηκα και πήγα ως το σαλόνι

Η κρίσιμη πτήση
Annette's POV
"Ναι μαμά... Θα προσέχω" είπα στην μαμά καθώς με αγκάλιαζε

"Να μας πέρνεις και κανένα τηλέφωνο" μου απαντά εκείνη ενώ κλαίει

"Ναι!  Μην ξεχαστείς με κανένα γκόμενο" μου λέει ο μπαμπάς ενώ γελούσε... Προσπαθούσε να ελαφρύνει λίγο την ατμόσφαιρα!

"μπαμπά ξέρεις ότι αυτό δεν πρόκειται να γίνει...  Ποιος θέλει εμένα;  Λοιπόν πρέπει να φύγω...  Τα λέμε...Σας αγαπάω ... Τους βλέπω ότι κλαίνε καθώς ανεβαίνω από τις κυλιόμενες σκάλες... Θα μου λείψουν...

Μπαίνω μέσα στο αεροπλάνο και κάθομαι στην θέση μου... Απογειωνομαστε!!! Πλέον δεν υπάρχει γυρισμός... Βλέποντας τα σύννεφα σκέφτομαι πως θα καταφέρω να ζήσω εκεί;; Ούτε την γλώσσα δεν ξέρω! Τα μαθήματα αρχίζουν σε 10 ημέρες...  Μέχρι τότε έχω βρει ένα σπιτάκι σε μια μικρή πόλη...  Από τις φωτογραφίες έδειχνε συμπαθητικό... Για μια μελλοντική γιατρό ήταν καλό... Όσο για την ιατρικη ποτέ δεν μου άρεσε... Αλλα για μια καλή μαθήτρια σαν και εμένα μόνο αυτό θα ήταν πρεπων!  Μόνο στην ιδέα του αίματος..  Ίου...

"Συγγνώμη" δύο γαλάζια και πρησμένα μάτια από το κλάμα συνάντησαν τα δικά μου