Letters to Annette (Niall fanfiction)

Το σπίτι.

2 μήνες μετά

Annette's POV

Ανοίγω τα μάτια μου. Το φως άπλετο στο δωμάτιο... Πατάω στο ξύλινο πάτωμα. Ένα ρίγος κρύου διακατέχει την σπονδυλική μου στήλη. Είχα ξεχάσει το κρύο της Ιρλανδίας μετά από τις χριστουγεννιάτικες διακοπές μου στην Ελλάδα. Όλα στην ζωή μου κυλάνε ομαλά πράγμα το οποίο με ανησυχεί. Η ζωή είναι μια ζυγαριά. Ποτέ δεν πρόκειται να σου συμβαίνουν συνέχεια άσχημα χωρίς τον ερχομό ενός ευχαριστου γεγονότος για να εξισορροπήσει την ζυγαριά αυτή. Αλλά και το αντίθετο...
Το τηλέφωνο μου χτυπά.
Είναι ο Niall. Η "σχέση" αυτή που έχουμε, ανθίζει μέρα με την ημέρα. Είναι ανακουφιστικό να ξέρω πως έχω ένα φίλο για να μοιραστώ τα προβλήματα μου.
"Καλημέρα Annette! "
"Δεν θα βαρεθείς ποτέ έτσι; "
"Όχι! Είσαι έτοιμη; "
Θεέ μου ξέχασα για το σημερινό. Θα με πήγαινε σε ένα σπίτι που όταν ήταν μικρός συνήθιζε να πηγαίνει με την παρέα του.
"Ναι ναι πως... Εδώ τα παπούτσια μου βάζω και είμαι έτοιμη" του λέω καθώς ψάχνω στα συρτάρια της βαριάς ξύλινης ντουλάπας για να βρω κάτι να βάλω.

Καθώς ανοίγω την εξώπορτα του σπιτιού μου ακούω ένα έναν ήχο σαν να σέρνεται κάτι. Κοιτάω κάτω και βλέπω έναν φάκελο. Ξέρω ήδη τι είναι... Το δέκατο ένατο γράμμα για αυτόν τον μήνα. Χαμογελάω και το βάζω μέσα στην τσάντα μου για να το διαβάσω αργότερα. Έχω είδη καθυστερήσει,πράγμα που με ενοχλεί αφάνταστα...

Με περιμένει έξω από το αυτοκίνητο. Με καλημερίζει και μου ανοίγει την πόρτα.
"Τι τζέντλεμαν! " του λέω ενώ γελάω .
"Μα φυσικά... Για εσένα μπορώ να γίνω τα πάντα." μου απαντάει και εγώ κοκκινίζω. Τέσσερις μήνες τον ξέρω και κάθε φορά που λέει κάτι που ξεπερνά τα όρια της μεταξύ μας φιλίας κάνει την θερμοκρασία να ανεβαίνει κατακόρυφα. Όμως πλέον το έχω αποδεχτεί...
Φρενάρει σε έναν έρημο χώρο. Το μόνο που υπάρχει είναι ένα παλιό ξύλινο σπίτι και βροχή.

"Εδώ είμαστε ! Annette επέτρεψε μου να σου παρουσιάσω το μέρος που έχω περάσει όλη την παιδική μου ηλικία. Σε πληροφορώ ότι εδώ ο μικρός Niall James Horan έδωσε το πρώτο του φιλί ." μου λέει και κατευθύνεται προς το σπίτι. Κάτι πειράζει στο πόμολο και τελικά η πόρτα ανοίγει.
"Τι κάνεις; " τον ρωτάω με περιέργεια. Αυτό είναι παράνομο δεν πρόκειται να μπω μέσα .
"Τι απέξω θα κάτσουμε; " κάνει μια παύση και κοιτάει βαθιά στα μάτια μου κατανοώντας τον λόγο που διστάζω. "Είναι εγκαταλελειμμένο" μου λέει και προχωρά στο εσωτερικό.

Ψηλοτάβανο, τοίχοι πέτρινοι χοντροί, γεμάτοι υγρασία. Μυρίζει μούχλα. Που και που γυρίζει καμιά αράχνη στο ταβάνι. Το πάτωμα τρίζει. Τρέχουν τα ποντίκια , ροκανίζουν και κρύβονται στα τρυπόξυλα. Μεγάλα, θεόκλειστα πατζούρια, παλιωμένα. Τέτοια παντζούρια δεν συναντάς πια.Στα τρία χωρισμένα , μπορείς να τ' ανοίξεις κομματιαστά . Να μπει όσο φως θέλεις και αγαπάς. Λίγο για το μεσημέρι, περισσότερο το δειλινό.

"Είναι υπέροχο "λέω κοιτώντας δεξιά αριστερά... Πάνω κάτω.
Κάθομαι σε μια ξεχασμένη κόκκινη δερμάτινη πολυθρόνα.
"Χαίρομαι που σου αρέσει " μου αποκρίνεται και κάθεται στο πάτωμα.

"Λοιπόν... Τι θες να κάνουμε; " τον ρωταω.
"Δεν ξέρω! Βασικά έχω μια ιδέα. Γιατί δεν μου διαβάζεις το γράμμα που έβαλες στην τσάντα σου σήμερα το πρωί; "

A/N
Χελοου.Ναι ξέρω άργησα αλλά θα έχει και αύριο κεφάλαιο και την Κυριακή (και ελπίζω και την Δευτέρα αλλά δεν εγγυώμαι τίποτα )
Δεν έχω κάτι άλλο να πω πέρα από το ότι σας αγαπάω
Until the next time
Love you till the moon and back xxx, V