"Yedi farklı kapı ve yedi farklı giriş vardı.
Ama o gece çıkış yoktu."
Prestij sahibi eski bir okulun öğrencileri planlanan kariyer etkinliği için bir araya gelmek zorunda kalırlar. Birbirinden farklı karakterlere sahip bu yedi öğrenciyi bekleyen ba...
"İnsanların varlığı dünyada bir ışık olduğundan beridir, yüzyıllardır ve milatlardır süren bir savaş var. Ve bu savaş yalnızca sevmek istediğimiz için. Kim olduğumuz gerçeğini kabullenemedikleri için. Yine de biliyorum. Kabullenemedikleri her şey bizim gerçekliğimiz. Ve sevgi yaralarımızı iyileştiren tek çaremiz."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Tekrar sehpanın etrafına dizildiğimizde bu sefer yerlerimizde değişiklik yaşanmıştı. Bir yanımda Beren diğer yanımda Rana otururken karşımıza Akın, Deha, Çınar ve Refah yerleşmişti. Akın ve Refah'ı birbirlerinden olabildiğince uzak tutmaya çalışmıştık. Loş ortam içerisinde herkesin yüzüne yansıyan bir alevin gölgesi vardı. Gölgelerimizden bile yorgun bir ifade akıyordu. Her şey çok ağırdı. Ve giderek daha da kaldıramayacağımız bir seviyeye yükselecekmiş ihtimalinin göğsümde bir yükmüş gibi taşıyordum.
Bir kelebeğin kanatları kadar hassas, kırılgan konular içindeydik ve gelecek bir sonraki isim için de aynı durumun geçerli olacağını düşünüyordum. Gençtik, evet. Bu yüzden yaşayabileceğimiz bin bir sorun, düşebileceğimiz yüzlerce çukur ve keşfetmek için büyük bir savaş verdiğimiz benliklerimiz vardı. Hatalar, yalanlar ve yanlışlar... Bir şekilde herkesin kendince yaşadığı sorunlar vardı. Bu yüzden her birimiz şişe tekrar çevrildiğinde ve karşımıza yeni bir isim dikildiğinde karşılaşacağımız yeni hikayenin nereye evirilebileceğini merakla bekliyorduk.
Şu ana kadar şişenin ucunun gösterdiği iki kişi de kendi hayat hikayelerinin belki de mahremiyet olarak tutmak istedikleri en özel, en kötü duygularla hatırladıkları kısımlarını açmışlardı. Birbiriyle çok da bağlantılı olmayan yedi isimdik. En azından bazılarımızın birbirimizi yıllarca görmese akıllarımıza geleceğini sanmazdım. Ancak yaşadığımız bu gecenin ardından durumun değişeceği gerçeği bir sürpriz değildi. En azından bugün kollarımda ağlamış ve ellerime sıkıca tutunmuş iki kişi varken bunun benim açımdan mümkün olmadığına son derece emindim.
Bu anlatım işi bittikten sonra nereye varacağımızı, vardığımız yere gelene kadar ne sapaklardan dönüp virajlar alacağımızı kestirememekgeriyordu beni en çok. Sonunu bilmediğim hiçbir şeye kalkışmaktanhoşlanmazdım. En azından baktığınızda sonunu bildiğim filmleri izlemek, sonunu bildiğim kitapları okumak hep daha cezbedici gelmişti bana. Daha konfor alanında hissettiriyordu böyle olduğunda durum beni.
Gerilimi sevmiyordum ve şu an en üst seviyelerde yaşadığım duyguydu belki de. Hayatımızın karşımıza çıkaracağı sürprizleri hiçbirimiz bilmiyorduk. Bu yüzden yaşamak daha zor bir hâle geliyordu benim için. Yani düşününce kim derdi ki Beren'in biraz destek için sıkıca elime tutunup yaslanacak bir omuz olarak göreceğini beni? Ya da kim derdi ki okulun sosyal kelebeği ve gözde ismi Rana'nın bana sarılıp ağlayacağını? Hatta belki daha öncesinde benimle arkadaş olmak istediği kimin aklına gelirdi? Benim aklıma gelmeyeceği kesindi.
