"Yedi farklı kapı ve yedi farklı giriş vardı.
Ama o gece çıkış yoktu."
Prestij sahibi eski bir okulun öğrencileri planlanan kariyer etkinliği için bir araya gelmek zorunda kalırlar. Birbirinden farklı karakterlere sahip bu yedi öğrenciyi bekleyen ba...
"Travma geçirmiş insanlar, kronik olarak vücutlarının içinde kendilerini güvensiz hissederler: Geçmiş, içten içe kemiren bir rahatsızlık şeklinde canlıdır. Vücutları sürekli içgüdüsel uyarı işaretleriyle bombalanıyor ve kendilerinden saklanmayı öğreniyorlar."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Şişe döndü, döndü ve döndü.
İlk önce Refah'a doğru, sonra Beren'e doğru, üçüncüsünde ise Rana'ya doğru durdu şişenin kapak tarafı. En son hedefi ise bendim. Geriye son iki kişi kaldığı düşünülürse yüzde elli yüzde elli bir ihtimaldi zaten ancak yine de üzerimdeki rahatsızlık hissi keskin bir sapmayla yüksek dereceli bir artış göstermişti.
Bir süre düşündüm ve anlatabileceğim bir şey aradım ama tamamen sıfırdım bu konuda. Elimde hiçbir şey yoktu. Bige'yi okulda gördüğüm kadarıyla hatırlıyordum. Bütün bunlar yaşanırken benim yakınımda değildi ya da benimle herhangi bir şey hakkında konuşmamıştı bile. Bana bir yararı dokunmadığı gibi zararı da olmamıştı. Sadece uzaktan gördüğüm insanlardan biriydi. Bu yüzden burada olmam şaşırtıcıydı.
Belki Deha aracılığıyla, ona yapacağını söylediği şeyi yapıp benim öğrenmemi sağlayıp acı çekmesine sebep olması için buradaydım diye düşünüyordum. Ancak bu benim hakkımda yazacak bir şeyleri olduğu gerçeğini değiştirmiyordu. Benim için ayrı bir sayfa ayırmıştı. Ve yazmış olabileceği şeyler beni ürkütmüyor da değildi. Paylaşmaya hazır olmadığım bir hikayem vardı. Lâkin bu benim hikayemdi. Kendi hikayemdi. Bana aitti ve anlatmak Bige'nin işi değildi. Çünkü benim hikayemin içinde onun bir perspektifi yoktu.
Ama bu onu durduracak bir şey değildi. Çınar'a ayrılmış bölümde merakının nasıl güçlü olduğunu ve neler yapabildiğini net bir şekilde görebilmiştik. Çınar arada Refah'a doğru eğilip abisi hakkındaki endişelerini dillendiriyordu ancak şu an elleri kolları bağlı hâldeydi. Müdahale etmek için bir şansı yoktu. Çünkü Bige merakını körükleyen eylemlerinden biriyle her şeyi göze alarak onun bir aile üyesine bile isteye zarar vermiş ve bunu büyük bir gururla satırlara dökmüştü. Öyleyse benim için neler yapmış olabilirdi? Düşünmek bile istemiyordum. Bazen önemsiz olmak bu yüzden iyiydi, göze battığında bütün korkulu rüyalar üstüne bir karabasan gibi çöküyordu.
"Anlatabileceğim hiçbir şey yok." dedim parmaklarımı bacağıma sırasıyla vurup bir ritim oluştururken. Deha'nın gözleri her an tekrar panik atak geçirebilmişim gibi ince bir dikkatle süzüyordu beni. Bu ona yaşatmak istemediğim bir şeydi mesela. Sürekli beni neyin tetikleyeceğini hesaplamasını istemiyordum. Ancak görünen köy kılavuz istemiyordu ki bu onun için önemsizdi. Sevgi böyle bir şey miydi, diye merak ediyordum. Karşındaki kişi birdenbire kusursuzlaşıyordu ve kusur sayılabilecek her bir detaya kör oluyordun.
