Victims Of Loneliness / Taegyu

belki de sadece çocuklar

Sevgili 15 yaşım;

Bir anda ne oldu?

Bir anda neden tüm arkadaşlarım beni bıraktı?

Bir hatam mı olmuştu? Bir kusur mu işlemiştim? Onları benden iğrendirecek bir şey mi yapmıştım?

Neden her şey bir anda oldu?

Anne bugün 15 yaşıma giriyorum. Sana arkadaşlarım gelecek dedim. Ama arkadaşım yok diyemedim. Sen nasıl olsa arkadaşlarım gelecek diye evden gittin. Oysaki ben o masada boş sandalyelere bakarak üfledim yeni yaş mumlarımı.

Arkadaşlarım fazla umurumda değil, en azından sen yanımda olamaz mıydın?

Sevgili 15. Yaşım, senden istediğim tek şey o boş sandalyelerin dolması. Bunu benim için yapabilir misin?

Bir kelebek yakalandı bahçede, kanatları çok güzel dediler. Kavanoza koydular. Ölmemesi için kavanozun kapağına delik açtılar. Ama öldü.

Neden öldü? Yaşamı için her koşul sağlanmıştı. Yemesi için yaprak konulmuştu yanına. Çiçek dahi konulmuştu. Neden ölmüştü, güzel ve masum kelebek?

Özgürlük.

Kelebeğin elinden özgürlüğünü aldılar. Sonra ise yine suçu kendilerinde bulmayıp kelebeğin ömrü 2 gün dediler ve kelebeğin ölü bedenini çöpe attılar.

Tanrı, orada mısın?

Bugün bir kelebek daha öldü. Özgürlüğü elinden alındı. Eğer duyuyorsan koru yarattığın canlıları.

"Bunu senden istemeye hakkım var mı bilmiyorum ama Taehyun..." doktor giriş cümlelerini geçtikten sonra dünden beri aklında olan şeyleri söylemişti. "Beomgyu sana nasıl iyi geliyorsa, sen de ona iyi geliyorsun."

Birisinin iyileşme sebebi olmak, Kendi içinizde kendinizi kahraman ilan etmeniz için yeterliydi. Birisi sizden güç alıyordu, sizinle zaman geçirmeyi seviyordu, size sırtını yaslıyordu.

"Ona sırt çevirme. Birisinin durumu hakkında kimseye bilgi vermem yasak ama Beomgyu senin sayende artık 'Yeonjun'dan fazla bahsetmiyor." Dedi ve derin bir nefes alıo devam etti. Dünki Taehyun değildi karşısındaki. Yine kendisine cevap vermiyor, eski donuk bakışlar ile bakıyordu. "Seninle aynı odaya koyduğumuzdan beri sadece senden bahsediyor. Arada Yeonjun'dan bahsetse de konuyu evirip çevirip gene sana getiriyor." Dedi doktor Taehyun'dan anlayış bekler gibi.

Taehyun'un diğer hastaları gibi olmadığını biliyordu doktor. Taehyun gayet aklı başında, olgun -belki de olgun olmaya mahkum- birisiydi.

"Senden ona bakıcılık yapmanı isteyemem tabi." Dedi doktor. "Ama en azından sırt çevirme, bu benim senden istediğim ilk ricam."

Doktor iki sene içerisinde Taehyun'un bazı huylarını çözebilmişti. Hastası konuşmasa da, gururlu birisiydi. Bunu annesi ile görüşmeleri reddettiğinde anlamıştı. Ayrıca soğuk görüntüsünün altında yatan iyi kalbini anlamıştı, bunu ise buraya yatırılmış 10 yaşındaki bir çocuğa sahip çıkmasından anlamıştı.

Yine de Taehyun'un gururu için Beomgyu'ya sırt çevirebileceğini düşünüyordu doktor. Onun için ricasını dile getirmişti.

Taehyun ise hâlâ düşünüyordu; neden kalbinin böyle attığını.

Kalbini böyle attıran şey birisinin kendisi sayesinde iyileştiğini öğrenmesi miydi, yoksa Beomgyu'nun doktora sürekli kendisinden bahsetmesi miydi?

İlk defa kalbi böyle atıyordu Taehyun'un. İlk defa birisi için böyle atıyordu.

"Seansımız bitti. Seni şu sıralar fazla zorlamak istemiyorum. Kafanın içinde neler dönüyor bilemem ama düşüncelerinin büyük bir fırtınaya sebep olduğu belli." Taehyun ayağa kalkmış ve doktoruna parlak gözleri ile bakmıştı. Doktoru bunun bir teşekkür olduğunu biliyordu, onun için kibarca gülümsemiş ve kafasını samimi olmaya özen göstererek sallamıştı.