Hoogtepunt

Op weg naar school

P.O.V Amber

Onderweg stop ik bij de kruising waar Jade (mijn allerbeste vriendin) en ik altijd op elkaar wachten. Na ongeveer twee minuten te wachten op Jade komt ze dan eindelijk aanrijden. Samen fietsen we richting school. "Hoi Amber, hoe gaat het met mijn allerbeste vriendinnetje!"; zegt Jade overenthousiast. "O, best goed hoor, en met jou?""Echt perfect, weet je wel niet hoe fantastisch mijn vakantie was?""Nee, inderdaad. Dat weet ik niet. Maar vertel. Hoe was je vakantie?" 

"Oke. Nou, op weg naar het vliegveld was echt idioot. Bram, mijn broertje, wou de hele weg het spel 'ik zie, ik zie wat jij niet ziet. En de kleur is?' spelen. En alsof het nog niet erg genoeg was werd ik ook nog ondergespamd door Nicolette, mijn nicht. Gelukkig heeft de indeling van het vliegtuig mijn leven gered. Ik zat namelijk niet bij mijn ouders of Bram. Eenmaal in Frankrijk zijn we met de taxi naar ons verblijf gegaan. Daar heeft mijn vader het hele dak eraf gepraat in het Frans. Ik schaamde me echt dood. Amber geloof me, als hij praat kan hij niet meer stoppen." Stiekem denk ik dat zei zelf ook nooit kan stoppen met praten. "Maar ja, zoals je weet was ik alleen maar meegegaan voor de jongens. En zal ik je wat zeggen? Ik heb zo'n knappe, leuke en naïeve jongen ontmoet. Ik was zo blij toen hij zei dat hij hier in de buurt woont. Hij woont namelijk in Langedijk. En dan nog iets. WE HEBBEN VERKERING! Hij heet Collin en is 16 jaar. Net als ik! In ieder geval, we zijn bijna de hele vakantie bij elkaar geweest. Natuurlijk ben ik ook nog samen met mijn ouders en Bram naar bezienswaardigheden geweest. Weetje wel niet hoe fantastisch mooi de Eiffeltoren is. En het weer was de hele vakantie echt perfect. Het ergste was het afscheid. Maar gelukkig woont hij hier hartstikke dichtbij! Alleen jammer genoeg is de vakantie nu voorbij. Maar ik ben wel super blij dat ik mijn jou weer zie. Hoe was jou vakantie eigenlijk?"

"Ging wel"; zeg ik half oplettend. Ik snap echt niet hoe Jade altijd zoveel te vertellen heeft. "Heb jij dan niets beleefd Amber?" "Als je elke dag binnen zitten iets te beleven noemt. Nou dan ben ik prins Willem-Alexander."Lachend kijkt ze me aan. "Ik meen het. Ik ben echt bloed serieus!" "Oke. Ben je wel genoeg uit gerust om naar school te gaan, Amber?" "Voor school ben ik nooit uitgerust. Dat weet je Jade. Maar eigenlijk ben ik nu wel redelijk uitgerust." Samen zetten we onze fietsen in het fietsenrek, en lopen de school in. Onderweg naar binnen kijk op mijn mobiel en zie dat het tien voor half negen is. Oftewel nog op tijd. Snel rennen ik en Jade naar ons kluisje en smijten onze jas erin. "Op naar de dood van het vierde jaar!"roept Jade. Lachend loop ik achter haar aan. Soms klopt er echt iets niet in haar hoofd. Maar gelukkig hou ik ontzettend veel van haar. En ik zou niet weten wat ik zonder haar moet. En daar gaat het toch om in een vriendschap. Ik vind dat hoe raar of idioot een persoon ook is, het kan alsnog je BFF zijn. Je hoort naar mijn weten pas te beoordelen over iemand nadat je diegene beter hebt leren kennen.

Oké. Verder hierover nadenkend loop ik richting het lokaal. Maar ik ben weer is zo dom om niet snel genoeg op te kijken. Want opeens bots ik tegen iets of iemand op. "O my god, het spijt me zo erg." Zonder te kijken wie het is pak ik mijn gevallen spullen op. En stop ze in mijn tas. Gelukkig is mijn telefoon niet gevallen.

———————————————

Hey lezertjesssssssss,

Hoe vinden jullie dit verhaal/ boek? Is het een beetje interessant. Of is het juist oer saai.Ik zou het graag willen weten, want dan kan ik het verbeteren. En als jullie vragen hebben hoor ik het wel. Aan het einde van elk hoofdstuk staat er iets dikgedrukts. Dat is een stukje waar ik zelf wat vertel of mededeel. Maar oké, jullie vinden dit vast onzin. Dus ik hou al op.

Sorry voor spelfouten!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

xxx Cheyenne809