A Deal with the Devil {GW15 Winner}

Κεφάλαιο 4

"The thing under my bed waiting to grab my ankle isn't real. I know that, and I also know that if I'm careful to keep my foot under the covers, it will never be able to grab my ankle." ― Stephen King, Night Shift

Άλις Μπλακ:

Ψυχιατρική Κλινική Χόφμαν, 20 Φεβρουαρίου 2013:

   Θα μπορούσε να ορκιστεί πως μόλις είχε πέσει για ύπνο. Θυμόταν πολύ καλά τη νοσοκόμα της, την αδερφή Γουότερς να την καληνυχτίζει και να κλείνει το φως του δωματίου πριν κλειδώσει την ξύλινη πόρτα που την απομόνωνε από την υπόλοιπη πτέρυγα. Θυμόταν το στρώμα να τρίζει κάτω από το βάρος της καθώς ξάπλωνε κάτω από τα λευκά σκεπάσματα που ήταν ακόμα παγωμένα. Θυμόταν την ξαφνική ανησυχία που κυριαρχούσε στην καρδιά και το μυαλό της κάθε βράδυ πριν πέσει σε σκοτεινά όνειρα και βαθύ ύπνο.

   Τα όνειρα της δεν ήταν πάντα έτσι. Στην πραγματικότητα, ελάχιστες φορές μπορούσε να καυχηθεί πως έβλεπε κάτι ασυνήθιστο, κάτι ενδιαφέρον ή αξιόλογο, κάτι που να της κέντριζε το ενδιαφέρον και να της θύμιζε τι ήταν. Συνήθως, τα όνειρα της ήταν νοητικά παιχνίδια και εικόνες που ξεχνούσε πριν ακόμα ανοίξει τα μάτια της και το φως του δωματίου διώξει το σκοτάδι του ύπνου της. Αλλά όταν όλη σου τη ζωή σε αντιμετωπίζουν σαν να είσαι διαφορετική, δεν μπορείς παρά να φοβάσαι λίγο. Να φοβάσαι πως όντως θα δεις εφιάλτες και όντως θα ακούς φωνές και όντως θα αρχίσεις να ζεις σε μια κατάσταση διαρκούς τρόμου. Φοβόταν πως τα λόγια των γιατρών, τα πλάγια βλέμματα των υπόλοιπων ασθενών και οι περιποιήσεις των νοσοκόμων θα ήταν αυτό που θα την τρέλαιναν. Αλλά η Άλις Μπλακ για όποιον είχε ευγένεια να ακούσει και να καταλάβει δεν ήταν τρελή.

Προτιμούσε τη λέξη χαρισματική.

   Αλλά όσο και αν θεωρούσε τον εαυτό της λογικό δεν μπορούσε παρά να παραδεχτεί πως ότι της συνέβαινε δεν ήταν φυσιολογικό. Στην πραγματικότητα ήταν πέρα για πέρα ανήκουστο, σαν ιστορία βγαλμένη από βιβλίο για παιδιά. Ένα πολύ φρικιαστικό βιβλίο για παιδιά όλο αίμα και φόβο, μαύρες μπογιές και σκιές στις γωνίες.

   Δεν φορούσε πλέον τη νοσοκομειακή ποδιά αν και δεν μπορούσε να θυμηθεί τον εαυτό της να τη βγάζει πριν πέσει για ύπνο. Όσο και αν μισούσε τα ρούχα που προμήθευε η κλινική, δεν της άρεσε να κοιμάται γυμνή και ακόμα και το σκληρό ύφασμα την έκανε να νοιώθει λιγότερο ευάλωτη, σχεδόν προστατευμένη. Ήξερε πως το τέρας κάτω από το κρεβάτι δεν ήταν αληθινό και πως κανένας δεν θα έμπαινε στο δωμάτιο της το βράδυ και πως δεν υπήρχε κανένας λόγος να φοβάται αλλά χωρίς ρούχα ένοιωθε απροστάτευτη. Ήξερε επίσης πως τα λευκά ρούχα δεν ήταν πανοπλία και εκείνη δεν ήταν ιππότης με αστραφτερά λάβαρα έτοιμη να θανατώσει κάποιο κατακόκκινο δράκο με το σπαθί της.