A Deal with the Devil {GW15 Winner}

Κεφάλαιο 11

We are each our own devil, and we make this world our hell.

-  Oscar Wilde

               
Όλιβερ Κόρυ:

Ρέσεν, 21 Φεβρουαρίου 2013:

Η Άιβη Χάρπετ ήταν από τις πιο χαρισματικές γυναίκες που είχε γνωρίσει ποτέ του. Ακόμα και στην κατάσταση που βρισκόταν, εγκλωβισμένη στο μικρό δωμάτιο ανάκρισης με τον αριθμό 2 ζωγραφισμένο στη γκρίζα πόρτα, χαρακτηριστικά κουρασμένα από την αγρυπνία της προηγούμενης νύχτας και χέρια δεμένα με λεπτές αλυσίδες στο τραπέζι μπροστά της. Τα κόκκινα μαλλιά της έπεφταν στο πρόσωπο καλύπτοντας το από την εμβέλεια της εικόνας της κάμερας που ήταν τοποθετημένη στη γωνία του χώρου λες και προσπαθούσε με αυτόν τον τρόπο να διασφαλίσει κάποια από την αξιοπρέπεια της. Την είχαν αφήσει για μερικές ώρες μόνη της, στην βασανιστική ησυχία του δωματίου περιμένοντας τα νεύρα της να σπάσουν κάνοντας την πιο ευάλωτη στις ανακριτικές τεχνικές τους. Και πραγματικά φαινόταν καταβεβλημένη, οι ώμοι της είχαν κρεμάσει από την κούραση και τα δάχτυλα της μπλέκονταν νευρικά το ένα με το άλλο καθώς έσφιγγε και ξέσφιγγε τις γροθιές της υπομονετικά. Το μικρόφωνα έπιαναν μόνη τον ήχο από τις ρυθμικές ανάσες της καθώς προσπαθούσε να φλιτάρει τα συναισθήματα της και ο Όλιβερ ένιωθε μαγεμένος από το θέαμα.

Είχε ακούσει τόσα πράγματα για το άτομο της. Ενθουσιώδης ιστορίες υφασμένες γύρω από το μύθο της Άιβη Χάρπετ. Της γυναίκας με τα κόκκινα μαλλιά και τα ματωμένα χέρια που θεωρούταν συνένοχη σχεδόν σε κάθε εγκληματική πράξη που είχε καταγραφεί στην ιστορία του Ρέσεν τα τελευταία δέκα χρόνια. Τη γυναίκα που εμφανιζόταν ως μέλος της ίσως πιο γνωστής οικογένειας σε όλη την πόλη και έκρυβε τις πραγματικές της προθέσεις πίσω από τη μάσκα του καλού ονόματος της αδερφής της. Της γυναίκας που είχε καταφέρει να χτίσει το δικό της σύστημα πλεκτανών, να δουλέψει με τη μαφία, να διακινήσει όπλα, ναρκωτικά και να πάρει μερίδιο από ληστείες και διαρρήξεις που τυραννούσαν την αστυνομία επί χρόνια. Και το μόνο που υπήρχε ως αποδεικτικό στοιχείο για την ενοχή της ήταν οι φήμες και η αλήθεια την οποία έδειχναν όλοι να γνωρίζουν αλλά κανένας δεν μπορούσε να αποδείξει.

Δεν είχε κοιμηθεί το βράδυ, το μυαλό του πολύ απασχολημένο με πιθανότητες, να λογαριάζει τις επιτυχίες, να αναθεωρεί τις αποτυχίες και τελικά όπου και να γύριζε χαμένος στον κόσμο του τελικά η σκέψη του κατέληγε πάντα στον ίδιο παράγοντα. Στην Άιβη Χάρπετ και τη σύλληψη της. Για κάποιο λόγο το βλέμμα στα μάτια της στοίχειωνε τη σκέψη του όπως και ο τρόπος με τον οποίο τους είχε ακολουθήσει υπάκουα στο τμήμα, χωρίς περαιτέρω επεισόδια, σαν να πίστευε πως ήταν πραγματικά αθώα. Καθώς την έβαζαν στο αυτοκίνητο, χέρια πίσω από την πλάτη, καρποί δεμένοι με χειροπέδες, μπορούσε σχεδόν να αισθανθεί τον πανικό και την ανησυχία που την περιέβαλλε. Υπήρχε μια απάντηση στην ερώτηση που έκανε τόσες ώρες στον εαυτό του (τι ήταν αυτό που την είχε πανικοβάλει τόσο;) αλλά την είχε απορρίψει ως αδύνατη. Ήταν παιχνίδια του φωτός Όλιβερ, δεν υπήρχε περίπτωση η γυναίκα από την καφετέρια να βρισκόταν σπίτι της.