A Deal with the Devil {GW15 Winner}

Κεφάλαιο 10

'I think hell is something you carry around with you. Not somewhere you go.' - Neil Gaiman

Κιρκ Φόρμαν:

Κεντρικός δρόμος Νόρθλαντ-Ρέσεν 20 Φεβρουαρίου 2013:

Πρέπει να φτάσουμε στο Ρέσεν, πρέπει να βρω τον Μπρους. Αυτός θα μας βοηθήσει.

Αυτή ήταν η μοναδική σωτήρια σκέψη που του έδινε ελπίδα πως είχε πάρει τη σωστή απόφαση. Ήταν οι μόνες λέξεις που τον κρατούσαν εκείνη τη στιγμή από το να καταρρεύσει. Είχε απαγάγει την Άλις Μπλακ, την είχε πάρει μακριά από την ψυχιατρική κλινική στην οποία ήταν έγκλειστη και την είχε βάλει στο αυτοκίνητο του κατευθυνόμενος προς άγνωστη κατεύθυνση. Αυτό θα έγραφαν οι εφημερίδες, αυτό θα ανέφεραν οι ειδήσεις, αυτό θα πίστευε όλος ο κόσμος και ξαφνικά, μέσα σε λίγες στιγμές, μέσα σε μια δύση του ήλιου θα ήταν εγκληματίας. Με το να σώσει την κοπέλα από τα βρόμικα χέρια και τις προθέσεις των γιατρών είχε εγκαταλείψει τη ζωή του, τα όνειρα του, τα επιτεύγματα του, τη δουλειά του και το κύρος του. Και η σκέψη τον έκανε άρρωστο στο στομάχι.

Αλλά έτσι όπως την έβλεπε τώρα, κουλουριασμένη στο κάθισμα του συνοδηγού με το σακάκι του τυλιγμένο γύρω από το λεπτό σώμα της, αποφάσισε πως είχε κάνει τη σωστή επιλογή καταστρέφοντας τη ζωή του. Είχε σώσει έναν αθώο άνθρωπο και είχε σταματήσει μια κομπίνα που είχε επηρεάσει τις ζωές δεκάδων άλλων ανθρώπων. Ό,τι και αν συνέβαινε μέσα στους τοίχους της κλινικής είχε την αίσθηση πως τον επηρέαζε προσωπικά, επηρέαζε όλο το Ρέσεν, ίσως και τον κόσμο ολόκληρο και ήταν καθήκον του να υπηρετήσει την πατρίδα του και τις πεποιθήσεις του. Και βλέποντας την κοπέλα με τα ξανθά μαλλιά ξεχνούσε τους φόβους και τις ανασφάλειες του.

Δεν φαινόταν να πονάει. Η στάση της έδειχνε ξεκούραστη, ήρεμη, λες και αντλούσε θετικά συναισθήματα από τη θέα που απλωνόταν γύρω τους. Τα μάτια της ήταν κολλημένα με θαυμασμό στο χιόνι που γέμιζε σιγά σιγά το δρόμο μπροστά τους, τα χέρια της σφιγμένα στο σακάκι του, τα χείλη της να σχηματίζουν ένα μικροσκοπικό χαμόγελο. Ο Κιρκ, όμως, δεν είχε αυταπάτες, η πληγή από την σφαίρα στον ώμο της, βρισκόταν σε πολύ άσχημη κατάσταση. Την είχε σκουπίσει και την είχε δέσει αλλά φοβόταν πως αν δεν την πήγαινε σε κάποιον που να ήξερε τι να κάνει θα κακοφορούσε, ίσως να μολυνόταν κιόλας. Είχε επιβιώσει από τον πυροβολισμό δεν μπορούσε να χαθεί από το αντίκτυπο.

«Είμαστε πειραματόζωα.»

Αυτή ήταν η αρχή της ιστορίας, μιας ιστορίας που του διηγήθηκε με σταθερή φωνή χωρίς ίχνος φόβου αν και υπήρχε κάποια αποστροφή στη στάση της. Ήταν μια ιστορία που τον έκανε να θέλει να τα βάλει με όλον τον κόσμο, του άλλαξε τον τρόπο σκέψης και αργότερα θα συνειδητοποίησε πως αποτέλεσε κινητήριο παράγοντα για όλες τις αποφάσεις της ζωής του. Ήταν μια ιστορία αδικίας και ανθρώπινης απληστίας. Ήταν μια ιστορία φόβου και πόνου και μίσους. Ήταν αυτό που άρχισε τα πάντα, αυτό τον έκανε να αναρωτηθεί τι σκοπό υπηρετούσε τόσα χρόνια στη ζωή του. Τον έκανε να νιώσει βρόμικος και ας μην σχετιζόταν με κανένα τρόπο με τα γεγονότα. Ήταν η ιστορία του κοριτσιού που λεγόταν Άλις Μπλακ. Ήταν η ιστορία των χαμένων παιδιών: Ολίβια Κίπλινκ, Τζον Ντάνιελς, Μία Όσγουελ, Άλις Μπλακ, Χέρμαν Στάφορντ, Άβα Τέιτ, Σόφι Γουόρεν, Ρόμπερτ Άμπραμς, Βάιολετ Ντάλτον, Έντυ Χάρντυ, Γκαμπριέλα Κόρευ...